mmmmm, helaas niet van Mora

Hallo daar tropische verrassingen,

Tussen alle drukke bezigheden door toch maar even snel een kleine update over onze strooptocht langs de Caribische kust. Het heeft dit keer nog wat langer op zich mogen laten wachten dan de vorige keer, maar uiteraard kunnen wij hier festiviteiten rondom Koninginnedag als excuus voor aandragen.

We gaan van start op dinsdag 27 april. Een dag als alle andere doordeweekse dagen: vroeg uit de veren om dwars door Punda te lopen, de pontjesbrug over te steken (of als Teun zijn geluksdag heeft de ferry te nemen) en in Otrabanda aangekomen een busje met daarop “Mahuma” aan te houden. We hopen altijd op een busje met airco, want ook om half 8 in de vroege morgen is het al steevast zweten geblazen. Dan hoeven we de straat waar Sokudi zich bevindt maar te noemen en we worden pontificaal voor de deur afgezet. Sommige chauffeurs kennen ons inmiddels al en weten precies waar we moeten wezen, altijd handig als er tijdens de rit nog even wat slaap meegepakt moet worden.
Eenmaal gesetteld op onze klapstoeltjes (een strandbedje is tot nu toe de meest luxe zetel waar we op plaats hebben mogen nemen hier in Curaçao) kan de stagedag beginnen. Vreemde aan die stoeltjes is dat ze een soort van magische kracht bezitten. Zodra je er op gaat zitten vloeit in één keer alle energie uit je lijf weg.
Maargoed, we zijn voor onze opdracht nog steeds bezig met literatuuronderzoek, maar er komt inmiddels wel schot in de zaak. Binnenkort hopen we dit af te ronden en over te gaan naar het praktijkwerk, wat toch het wat meer interessante deel van onze opdracht wordt. We gaan dan alle supermarkten en lokale markten af struinen om het aanbod van voedingsmiddelen op Curaçao in kaart te brengen, daarbij uiteraard lettend op de prijzen.
Nu denken jullie uiteraard dat onze Hollandse achtergrond hier goed van pas komt, maar we denken dat we juist bedrogen uit gaan komen. De groenten bijvoorbeeld (belangrijk onderdeel voor onze opdracht) worden hier namelijk aan de kassa met de hand gewogen zonder weegschaal (lees: schatten) en het gerucht gaat dat voor buitenlanders toch stiekem een andere prijs geld dan voor de Antillianen. Daarbij spreekt de helft van de marktlieden op de lokale markten toch een redelijk tot verschrikkelijk onverstaanbaar Nederlands, als ze al verder komen dan Spaans, wat het vragen naar de prijs per kilo wat lastiger dan bij de Albert Heijn maakt. Ook daar is het natuurlijk ook maar de vraag of je überhaupt een eerlijk antwoord krijgt. Al dat soort fratsen zullen we binnenkort wel tegenkomen en ook daarover zullen we jullie uitgebreid berichten. Wordt vervolgd dus.

We hadden die dag nog niet ontbeten, wat ons wel vaker overkomt de laatste tijd, en zaten dus vol spanning te wachten op het moment dat ons de vraag der vragen werd gesteld: willen jullie crackers en djoes? Nou die kregen we dus niet, maar wat ons voorgeschoteld werd ging al onze verwachtingen te boven: onze collega kwam met kroketten op de proppen. Het water liep ons al uit de mond, maar de realiteit was toch even wat anders dan de Hollandse kroketten die in onze gedachten door engeltjes werden opgediend; dit waren geen gewone kroketten, dit waren deegkroketten om het maar zo te noemen. Vette, droge, half-lauwe meelkroketten! Beleefd als we zijn hebben we toch maar volmondig ja gezegd, we konden uiteraard niet weigeren.

De volgende stagedagen zijn ongeveer hetzelfde voorbijgegaan, inclusief dat we nog één keer op herhaling moesten wat betreft de kroketten. De donderdag zijn we zelfs per automobiel naar Sokudi gegaan; we konden tijdelijk de auto van één van onze huisgenoten lenen, omdat zij met nog een huisgenoot van ons naar het zonnige Miami op en neer gingen. Toen we vroegen naar de plannen voor in Florida was het “shoppen, shoppen, shoppen en tussendoor nog eventjes naar de Universal Studio’s en de Everglades.” Wij zouden het zelf wat anders ingedeeld hebben, maar afgezien van drie bekeuringen, een weggesleepte auto en een kapotte pinpas waardoor het shopbudget drastisch omlaag moest hebben ze het heel erg naar hun zin gehad.

Dan zijn we al weer aanbeland bij de donderdagavond, Koninginnenach! Uiteraard wordt ook hier Koninginnedag uitbundig gevierd en met zoveel Nederlandse studenten op het eiland is er logischerwijs de nacht ervoor ook het één en ander aan feest te vieren. Na eerst even een paar uurtjes bij “De Tijd” doorgebracht te hebben zijn we doorgestoomd naar Mambo, alwaar een oldskool-holland-achtig-feest te beleven viel. De muziek was af en toe niet om aan te horen, maar we lieten de pret niet drukken. We hadden ook al wat verdunde cola achter de kiezen, waarvan het schijnt dat het je drempel qua muziekkwaliteit nogal omlaag brengt.
Natuurlijk ook hier veel mensen in het oranje gestoken en een huisgenoot van ons wist zelfs de hoofdprijs voor best verklede persoon in de wacht te slepen: 500 NAF’jes vielen haar ten deel. Dat onze verhalen ook hier in de smiezen worden gehouden werd maar eens bevestigd door het feit dat opeens iedereen in het oranje shirt van 10 NAF’jes (zie één van onze vorige verhalen) rondliep. Of zou dat dan toch door de lage prijs komen?
Rond een uurtje of vier was het voor ons wel klaar en hebben we nog gezellig op het strand naar een scherm met daarop allerlei oude Nederlandse WK beelden zitten kijken. Was leuk om te zien, maar het mag gezegd worden dat het natuurlijk schandalig is dat de 2-1 van Dennis Bergkamp tegen Argentinië er niet bij zat. Uit protest zijn we toen maar naar huis gegaan.

Vervolgens Koninginnedag zelf. We waren wat later uit bed, hadden we blijkbaar toch behoefte aan en om 15:00 vertrokken we richting Punda. Ons was gezegd dat het allemaal daar te doen was en waarom zou je dat advies dan in de wind slaan. Getooid in allerlei fraaie uitdossingen en gewapend met de nodige zin om te feesten gingen wij op naar het Wilhelminaplein. Daar was het eigenlijk net zoals in Nederland: een markt, muziek, gezelligheid, ook de Antillianen in het oranje en genoeg bier. Wij wisten daar wel mee om te gaan. In de volle zon, het was echt supermooi weer met dit keer eindelijk een lekker koel briesje, hebben we daar tot een uurtje of zes staan feesten. Werd er opeens omgeroepen dat het feest ergens anders verder ging. We konden welgeteld 30 meter verderop ons weer storten in het feestgedruis. Nou een mooi feest is het daar ook geworden met een gezonde mix van Antilliaanse en oer-Hollandse muziek en gezelligheid, zelfs het slavenkoor met de klokken kwam voorbij. Foto’s en wie weet wel filmpjes van dit alles zijn binnenkort te bewonderen onderaan dit verhaal . Koninginnedag op Curaçao is eigenlijk net zo leuk als thuis, maar dan gewoon een graadje of 15 warmer. Heel leuk en apart om mee te maken.

De zaterdag erna was het feestweekend nog niet afgelopen: Hed Kandi stond op het programma bij de Bermuda. Van te voren hadden enkele huisgenoten zich sceptisch uitgedrukt met de woorden “ik heb gehoord dat het helemaal geen leuke muziek is, het wordt een slap avondje”, maar het werd één van de beste avonden hier op Curaçao tot nu toe. We hadden eerst nog een bezoekje gebracht aan Freddie (de man woont hier in de straat en verkoopt bier voor een spotprijs, omdat hij het zijn burgerplicht jegens ons vindt, wat een held) en enkele gezellige uurtjes doorgebracht op het balkon. Rond een uurtje of half één richting de Bermuda alwaar de muziek ons meteen goed in de oren klonk. Het was een soort mix van house en lounge met daar doorheen live saxofoon en gitaar. Het was potverdorie zo goed dat we tot het bittere eind zijn gebleven. Het moment dat de muziek voor de rest van de nacht uitging was dan ook even onverwacht als ongewenst.
We waren zelf inmiddels zo in de stemming dat we onderweg naar de uitgang het niet konden laten om op de tafels te klimmen en de chansons van zanger Rinus en consorten ten gehore te brengen. Dat werd ons zeker in dank afgenomen en we hebben er een nieuwe cult-status en eeuwige roem aan overgehouden. Dat bleek wel uit het feit dat we onderweg naar huis een politie-escorte kregen voor het geval uitzinnige fans ons zouden bestormen om op de foto te gaan of om handtekeningen te vragen. Tenminste, dat was onze beleving.
Onderweg hebben we nog een chollar, inheemse zwerver, blij gemaakt met wat BaCo, de bloemetjes buiten gezet en nog meer ongein uitgehaald. We waren goed in de stemming. Thuis aangekomen was spontaan de brandblusser weer opstandig en zijn er nog veel meer dingen gebeurd waarvan je mag verwachten dat ze om half 6 na zo’n mooi avondje gebeuren. Gebruik uw inlevingsvermogen!

De dag erna ontwaakt met een redelijke kater, mede te danken aan het feit dat ons aller Ajax helaas de felbegeerde landstitel niet heeft weten te veroveren. Deze dag zijn we doorgekomen door op ons bed te liggen, te skypen, op het balkon te zitten en pizza te gaan halen in Otrabanda. De meest geschikte dagbesteding voor dagen als deze.

Dan de maandag en dinsdag weer naar stage. We kunnen hier wel weer hetzelfde verhaal als enkele alinea’s hierboven plakken, maar dat mogen jullie zelf doen; er zat weinig verschil in. Wel hebben we sinds maandagavond onze eigen huurauto te pakken. Voor een maand reiden wij rond in een pimpmobiel van jewelste: de kilometerteller en toerenteller doen het niet, het dashboardkastje zit los, de kofferbak gaat niet open, de radio is er uit en we hebben geen airco, maar hij rijdt! Komende maand kunnen we dus op eigen kracht al het moois van het eiland gaan bezichtigen. Westpunt, Christoffelberg en nog veel meer staan in het verschiet.
Dat was het dan weer voorlopig wat betreft de perikelen op de Antillen! Foto’s volgen.

Het schijnt dat bij jullie voorzichtig het betere weer ook eindelijk begint aan te breken, geniet er van dan kunnen jullie ook wat beter in onze situatie inleven! Jaloers worden mag nog steeds en het beschrijven van deze gevoelens in de reacties wordt hier sterk gewaardeerd ;)

Ajuus en ajetoo!

De pimpmobielcruisers,

Teun en Rick