Op jacht naar shisha

Bon dia woeste zeevaarders,

Het is op het moment van schrijven inmiddels al weer zaterdagavond/nacht, tijd om weer eens wat op papier te zetten over onze bezigheden hier op dushi Korsou. Mochten er mensen teleurgesteld zijn dat het zo lang op zich heeft mogen laten wachten dan hebben wij hiervoor wederom een alibi. We waren namelijk afgelopen week erg druk met cultuur snuiven. We begrijpen dat bij veel mensen de oren van verbazing gaan klapperen hierdoor, maar het is toch echt de harde realiteit. Hoe, wat en waar dat leest u enkele alinea’s hieronder. Ook hadden we van enkele trouwe lezers vernomen dat zij het zo leuk vinden om onze verhalen bij het zondagse ontbijt te lezen. Wie zijn wij dan om hier niet aan tegemoet te komen?

Welnu, de eerste regels, welke beter bekend staan als “inleiding” of eventueel als “welkomstwoord” heeft u alweer doorgespit. Voordat de verveling toeslaat zullen we rap beginnen aan de wat meer inhoudelijke delen van ons dagboek.
Waar waren we gebleven? Het is inmiddels al weer even geleden sinds ons laatste verhaal en we moeten eerlijk gezegd diep in ons geheugen graven om alle details weer op te rakelen.

Woensdag, daar gaan we beginnen. Over woensdag kunnen we in ieder geval kort en krachtig zijn: we hebben behalve de gebruikelijke stageperikelen niet veel uitgevoerd. Woensdag zijn er weinig aantrekkelijke uitgaansgelegenheden en we hebben ons dan ook vooral toegelegd op uitrusten en sporten.

Dan de donderdag. Uiteraard waren we weer vrolijk uit bed gestapt om ons weer aan onze stageopdracht te weiden. Tijdens deze uiterst inspannende bezigheden ontdekten we op de Curaçaose nieuwssite – ja ook hier houden we de actualiteiten nauwgezet in de gaten – dat die bewuste avond in een nabij gelegen zwembad een waterpolowedstrijd van jewelste zou plaatsvinden. Te weten de kraker tussen het Arubaanse team en een team van spelers uit Curaçao en Nederland, een heuse derby dus. Rick zag zijn kans schoon om Teun zijn kennis over het edele spel der waterpolo eens op te krikken en verzocht Teun om hem die avond op de tribune te vergezellen. Het was eigenlijk niet eens meer een verzoek, meer een bevel. Dus wij goedgeluimd naar het zwembad en daar lagen ze hoor, de sterspelers. We waren trouwens niet alleen op de tribune: naast een aantal Antilliaanse supporters werden we vergezeld door ongeveer 183,2 muggen per kubieke meter. Deze gevleugelde vriendjes waren blijer met ons gezelschap dan wij met dat van hun en de lieden waren zo opdringerig dat zelfs fysiek geweld hen niet tegen hield. Uiteindelijk kwamen ze ook als winnaar uit de strijd en hebben we het aanschouwen van de waterpolowedstrijd na minder dan één periode (één periode is een kwart wedstrijd) moeten staken. De wedstrijd zelf ging gelijkwaardig op, maar heren van de Lansingh wees gerust: zelfs ons bierteam had deze Caribische zeeleeuwen nog weten te temmen. Bij een eventueel emigreren naar de Antillen kan er dus zelfs nog een interlandcarrière in het verschiet liggen.
We hebben onze avond vervolgt bij het happy-hour van café De Tijd en ons verdriet over deze gemiste kans weggedronken door symbolisch voor elke muggenbult één BaCo te nuttigen.

Dan komen we al weer aan bij de vrijdag. Eigenlijk weer een doodnormale vrijdag, al zijn deze veel minder saai dan het woordgebruik doet vermoeden. Abonnees op onze nieuwsbrief weten al wat de vrijdag inhoud, maar voor de enkele nieuweling nog even in het kort een klein resumé. Stage lopen, kingsen met het hele huis + groupies en vervolgens naar openluchtdiscotheek/bar/dancing “Bermuda”. Het kingsen had ons enthousiasme zo aangewakkerd dat besloten werd om elk moment van stilte tussen de muziek door op te vullen met een welgemeend “wie laat die hond uit? Woef, woef, woef”, al dan niet in verschillende melodieën. Vele positieve reacties uit het publiek volgden en een nieuwe act was geboren. De schrijver van dit verhaal heeft echter het bovenstaande niet al te bewust meegemaakt: de cola viel blijkbaar niet echt goed op de maag en hij besloot, verstandig als hij is, het na een klein uurtje maar voor gezien te houden en naar huis te gaan aangezien het nuttigen van spare-ribs ook al problemen begon op te leveren.

Zaterdag, een nieuw weekend was geboren. Teun had zich van te voren ingeschreven om te gaan surfen aan de noordkust van het eiland, tezamen met wat mensen uit de Nieuwestraat en ons stagebureau. Het werd uiteindelijk een sportieve belevenis waar de woorden gaaf, supergaaf, ontzettend superdupermegagaaf nog de gaafheid niet genoeg kunnen uitdrukken. Voor herhaling vatbaar dus. Rick heeft het die dag anders aangepakt. Onder andere vanwege het feit dat hij pas rond de klok van 4 uur in de middag uit zijn bed is gekomen. Hij is daarna Punda ingetrokken om op jacht te gaan naar een waterpijp, enkele vreemdelingen op Koninginnedag waren hiervoor onze inspiratiebron. Een waterpijp en de daarbij behorende kolen waren snel voor een klein prijsje gevonden bij een Spaans souvenirwinkeltje, maar de benodigde tabak leverde toch meer problemen op. Deze tabak, vaak met fruitsmaak en beter bekend als “Shisha” is namelijk nergens te verkrijgen op het eiland. Helemaal nergens. De enkel Spaans sprekende winkelier verwees Rick als eerste naar de Chinees, daar zouden ze het wel hebben. De Chinees zat volgens de extragratis verkregen uitleg vlakbij: twee hoeken verder de straat in kijken en daar zouden er twee zitten (aldus zijn wel Nederlands sprekende assistente). Nou mooi niet dus, geen Chinees te bekennen. Vervolgens alle ander souvenirwinkeltjes afgelopen op jacht naar shisha, maar zonder resultaat. Niemand wist waar je de tabak kon halen, als ze al wisten wat een waterpijp überhaupt was. Uiteindelijk, na heel veel nee op het rekest te hebben gekregen, beland bij de sigarenboer die wist te vertellen dat er in Salina, een wijk wat verderop, een Arabier zat met een winkel die eventueel wel shisha voor ons had. Nadat Teun was teruggekeerd van zijn surfavontuur togen we in onze pimpmobiel richting Salina. We waren al bang dat de beste man zijn toko al gesloten had, maar tot onze verbazing was hij om 19:00 nog steeds geopend. Dat bleek achteraf wel logisch, want toen we naar binnen stapten was het niet meer dan een ordinaire shoarmazaak (trouwens wel zeldzaam hier op Curaçao). Toen we vroegen of ze ook tabak voor de waterpijp hadden antwoordde de verkoopster bevestigend, maar onze hoop werd al snel de grond in geboord toen ze een kababspies aanwees. Zij verstond blijkbaar geen woord Nederlands of Engels en had al helemaal geen shisha in de verkoop. Voor noppes naar Salina geracet dus. We hebben dus een mooie waterpijp gescoord, maar ‘m kunnen gebruiken ho maar.

Zondag zijn we met onze pimpmobiel naar het westen van Curaçao gereden om de stranden van Westpunt met een bezoekje te vereren. Het is een aardig eindje rijden over slechte wegen vol met kuilen, liever gezegd kraters, maar dan heb je ook wel wat. Mooi uitzicht, mooie stranden en een stuk groenere natuur dan de droge janboel die we bij de rest van het eiland gewend zijn. We hebben weer een keur aan foto’s gemaakt, welke zo snel mogelijk te bewonderen zijn op onze site. Teun blijkt trouwens, als bestuurder, een voorliefde voor off-road-rijden te hebben waardoor we al meerdere malen op het ruige terrein zijn beland. Nou in Westpunt kon hij zijn geluk niet op, want we gingen een heel eind over een flink zandpad richting de zogenaamde vuurtoren. Na de vele kuilen en doornstruiken ontweken te hebben zetten we koers richting de vuurtoren. Daarvoor moesten we wel eventjes de berg oprijden. Teun, optimistisch als hij is, trapte vol goede moet het gaspedaal flink in en we stoven naar boven. Het was wel een aardig heuveltje maar halverwege hadden we nog het volste vertrouwen dat onze auto het wel zou halen. Toen we echter bijna bovenaan waren werd het toch echt te stijl en waren de keien op de weg toch echt een paar maatjes te groot, we gingen het niet redden. Er zat toen maar één ding op, achteruit de hele berg weer af en lopend omhoog. Nu zijn we inmiddels weer flink getraind en is onze conditie weer zo op peil dat dit natuurlijk een fluitje van een cent was. Een mooi en ver uitzicht was onze beloning.
Veel tijd om van het uitzicht te genieten hadden we niet, want we hadden afgesproken om 16:00 op vliegveld Hato te staan om onze huisgenoot Laura uit te zwaaien, voor haar zat de stageperiode er helaas weer op. Daar aangekomen hebben we, na even in de file te hebben gestaan voor een kapotte slagboom, eerst even een heerlijke, niet te versmaden, ongelofelijk lekkere, ijskoude …. Fristi gedronken. We zagen ze staan in de koelkast en we wisten meteen dat die voor ons waren. Binnen tien seconden waren ze op (lichtelijk overdreven).
Na het inchecken van Laura zijn we maar op het terrasje gezeten om nog even met zijn allen gezellig afscheid te nemen. Onder het genot van een geïmproviseerd bittergarnituur (bak wat kipcorns, frikadellen en krokketen en snij het geheel in stukjes van een centimeter, prik hier een prikkertje in en klaar is Kees) kregen we prompt ook nog eens een mooi showtje voorgeschoteld. Een tafeltje verderop zaten twee vrienden van elkaar die het op een zuipen hadden gezet. Het ene Duveltje na het andere verdween in het keelgat. En een lol dat ze hadden: elkaar uitschelden voor alles wat los en vast zit, middelvingers opsteken en ga zo maar door. Dikke pret natuurlijk, totdat de rekening kwam. Volgens meneer X bleek deze niet te kloppen, aangezien hij en zijn copaan slechts twee biertjes hadden gedronken, stukken minder dan op het bonnetje stond. Een heisa was het gevolg, maar na veel gesteggel zou hij wel betalen zei meneer X. Inmiddels kon heel het terras meegenieten van wat er zich allemaal aan festiviteiten afspeelde. Na nog wat biertjes genomen te hebben geschiedde dan het wonder: er werd betaald en de beide vrienden stonden op om te vertrekken. Totdat er iemand anders de duidelijk vriendelijk bedoelde opmerking maakte of meneer X wel betaald had. Dat schoot even in het verkeerde keelgat. Een ruzie was het gevolg, waarbij meneer X met niet mis te verstane woorden duidelijk maakte dat hij altijd betaalde. De keren dat hij letterlijk tierde “ik betaal altijd!” zijn op geen tien handen te tellen. Bijna kwam het tot een handgemeen, maar hij kon bij de inmiddels toegesnelde security zijn verhaal vervolgen. De man gebruikte hier ook dezelfde woordenschat maar wist de beste heren terloops ook nog eens te melden dat hij nog van iedereen, inclusief ons, 100.000 gulden tegoed had. Dat zou een aardig zakcentje zijn bij elkaar. Blijkbaar betaalde meneer X niet alleen altijd zijn eigen rekeningen, maar ook die van iedereen in de omgeving. Wat ons eerst een ordinaire dronkenlap leek bleek dus eigenlijk een heel nobel persoon te zijn. Inschattingsfoutje van onze kant.
Toen was het moment daar dat we toch echt niet meer aan het emotionele afscheid konden ontkomen en Laura na de nodige traantjes te hebben weggepinkt het vliegtuig naar Nederland moest pakken. We zullen haar missen, maar zien haar waarschijnlijk bij de Curaçao-reünie weer.

Maandag stond jammer genoeg onze stage weer op het programma, het weekend was voorbij. Een normale stagedag zoals altijd, ware het niet dat we die dag twee keer er eventjes tussenuit zijn gekropen. De eerste keer om naar de bank te gaan om de huur te betalen en Otrabanda af te speuren naar shisha. Uiteraard was het laatstgenoemde weer in geen velden of wegen te bekennen, maar het heeft Rick wel weer een paar felbegeerde oranje slippers met opdruk van Nederland en de Nederlandse vlag opgeleverd. Daarbij wisten we ook nog een snorkelset op de kop te tikken. De speurtocht in Otrabanda had uiteindelijk wel een aanwijzing opgeleverd die, na speurwerk op internet, leidde naar een oosterse toko bij de Caracasbaai. Daar moesten we natuurlijk heen en voor de tweede keer die dag konden we onder het mom van “we moeten even naar de bank” in de auto stappen om op shisha-jacht te gaan. Wederom zonder succes.
Weer eenmaal op ons stageadres aangekomen kwam onze collega met de mededeling dat de voorzitster van Sokudi ons wilde spreken de volgende dag. Niet op kantoor, nee om 17:00 op het terras bij de Pizza Hut. Leek ons een vreemde gang van zaken en we wisten niet echt wat we er van moesten verwachten. Overigens hebben we deze dag vier al dan niet ernstige ongelukken in het verkeer gezien en blijven we ons verbazen over de idiote manier van rijden hier op het eiland.

De dinsdag na stage dus naar de voorzitster. Onderweg hadden we al vele (doem)scenario’s in onze fantasie voorbij zien schieten. Aan de ene kant konden we stevig op onze lazer krijgen omdat we zogenaamd naar de bank waren geweest of omdat we te vaak lagen te slapen tijdens de stage, maar aan de andere kant kon het ook zo zijn dat het voltallige bestuur al uren op het terras Polar zat te drinken en ons dronken zou verwelkomen om lekker pizza te gaan eten. Het werd echter niets van dit alles; ze wilde gewoon weten hoe het er allemaal mee ging met onze stage en op Curaçao. Het werd een prettig gesprek waarin we onze ideeën hebben verteld en wat aanwijzingen hebben gekregen van haar kant. Het werd van beide kanten als nuttig ervaren en we hebben afgesproken dit wat vaker te gaan doen, komende dinsdag staat het dus weer op de planning. De voorzitster, goedaardig en wijs als zij is stond er trouwens ook op dat wij de vrijdag vrij zouden nemen om eens lekker van een extralang weekend te genieten. Niet slecht dachten wij en we namen dit aanbod maar al te graag aan. Overigens hadden we voor ons gevoel niet veel keus in deze. Daarbij nodigde ze ons ook uit om de woensdag naar het theater waar ze werkte te komen om een première van een Spaanstalige film mee te maken. We hoefden bij de kassa haar naam maar te noemen en alles zou goed komen. Ook dit konden we niet weigeren, zeker niet na de vrije dag die we hadden gekregen.
Overigens beleefde Rick op deze stagedag zijn jaarlijkse baaldag-momentje. Het internet hield er om de acht minuten precies mee op, er kwam geen water meer uit de kraan, de stoelen zaten nog steeds slecht en ga zo maar door. Na alles vervloekt te hebben over deze andere kant van Curaçao kwam gelukkig na aandringen van Teun al snel de vrolijkheid weer terug en konden we goedgeluimd nog even naar de supermarkt en de sportschool.

De dag erna dus naar het theater. Netjes gekleed de auto ingestapt, zweten gegarandeerd, en op naar theater Luna Blou. Daar aangekomen konden we inderdaad na het noemen van haar naam gratis doorlopen en plaatsnemen op het terras voor de film zou beginnen. We hadden nog ruim de tijd dus konden we nog even wat te drinken pakken. Rosé werd het dit keer, voor de verandering. Na het betalen van het luttele bedrag van 6,20 NAF in totaal konden we gewapend met een koud glaasje de film afwachten. Dat onze voorzitster een belangrijke functie heeft binnen het theater bleek wel toen zij voor het aanvangen van de film nog even een toespraakje deed en blijkbaar dikke maatjes was met een aanwezige persoon die ook wat met de film te maken had. Wat precies weten we niet, want alles werd in het Papiaments gesproken. De film zelf was gelukkig wel in het Nederlands ondertiteld, we waren al bang twee uur naar Spaans gewouwel te moeten luisteren. Overigens schijnt het een zeer gewaardeerde film te zijn binnen de filmwereld, ook te merken aan het feit dat Penelope Cruz er in meespeelde, het was dan ook wel leuk om te zien. Leuker dan we van tevoren hadden verwacht.
Na afloop kregen we nog een consumptiebon voor een rosé en waren er gratis hapjes. Ja daar waren ze weer, de gefrituurde deegstaven ook wel bekend als stagekroketten. Daarbij waren er ook nog pastechi’s, een soort van Antilliaanse pasteitjes. Veel verschillende soorten hadden ze, maar welke wij te pakken hadden wisten we niet, het stond namelijk alleen in het Papiaments vermeld. Al snel kwamen we er achter dat we de verkeerde keus hadden gemaakt, ze waren namelijk niet echt om over naar huis te schrijven (terwijl we dat juist nu wel doen) om het maar zo uit te drukken.
We besloten nog een rosé te kopen om het een en ander weg te spoelen, het kostte immers toch bijna niets. Blijkbaar was er toch een plotselinge inflatie geweest tijdens de film, want nu kostte een glaasje opeens 8 NAF per stuk. Een stijging van meer dan 250%, dankjewel Griekenland. De logica hiervan ontging ons en na even nagebabbeld te hebben met onze voorzitster zijn we maar huiswaarts getrokken.

De dag erna, Hemelvaart brak dus voor ons het weekend al weer aan. Met nog wat huisgenoten zijn we richting Blue Bay getrokken om eens lekker op het strand te liggen en onze snorkelset uit te proberen. Hier schenen echt heel veel onderwaterdieren te zien te zijn. Wat blijkt nu, lekt het ventiel van de snorkel. Echter hebben we met alleen de duikbril al wel kunnen zien dat er al twee meter uit de kant de prachtigste vissen rondzwemmen. Erg bijzonder om te zien en zeker voor herhaling vatbaar. Jammer genoeg was het wat bewolkt en was het zicht dichter bij de kant wat minder onder water. Wel hebben we nog enkele schildpadden weten te spotten. Na goed bestuderen waren het er vier in totaal met elk een ander kleur bandje om hun hoofd. Blauw, paars, rood en oranje. Het vermoeden dat we hier met de Ninja-turtles te maken hadden werd bevestigd toen even later een rat in een paars-roze jas de vier schildpadden kwam vergezellen. Nu was ons ook meteen weer duidelijk waar die pizzadozen toch allemaal vandaan kwamen. Teun heeft trouwens hier onder water zijn voet lelijk opengehaald, waardoor hij nu een beetje mank rondloopt. Of dit door vuurkoraal of door een wraakactie van Shredder komt weten we nog niet, maar we zullen het tot de bodem uitzoeken.

Vrijdag in de ochtend naar de sportschool te gaan om vervolgens eens even lekker bij te komen bij Cabana op het strand. Het was wederom wat bewolkt dus uitstekend weer om lekker te gaan slapen. Dat lukte helaas niet al te goed, waardoor we maar zijn overgeschakeld naar een potje “Elvis & Barbie”. Eenmaal thuisgekomen hebben we kennis gemaakt met onze nieuwe huisgenoot en zijn we traditiegetrouw aan een potje kingsen begonnen om vervolgens weer naar Bermuda te gaan. Was weer geslaagd. Bij thuiskomst hebben we, nadat we eerst een joekel van een kakkerlak uit de kamer van onze buurvrouw hadden gejaagd, maar weer een showtje weggegeven. Teun bracht zijn gitaar- en zangkwaliteiten ten gehore en Rick beproefde als tapdancer op slippers zijn geluk. Het is een klein detail dat het publiek jammer genoeg nergens te bekennen was of maar snel richting bed gevlucht was.

Volgende dag hebben we al onze moed bijeen geschraapt en zijn we richting het verlaten resort gereden, daar waar de piraten heersen (zie: de kokosnoten zijn rijp). Daar hebben we de middag doorgebracht met zwemmen, zonnen en barbecueën. Geen slechte dagbesteding vonden wij zo. Er zijn weer leuke foto’s gemaakt en we zijn zelfs nog vip-member geworden. Eindelijk hebben we de erkenning voor ons heldhaftige optreden tegen de piraten gekregen. We mogen nu als vip-member voor niets het resort op en kunnen gratis onbeperkt Polar bestellen bij de zwembad-bar.

Dan volgt nu een voorspelling voor de komende dag. Morgen gaan we waarschijnlijk naar de “Dia di Familia” om ons een tussen de lokale Antilliaanse bevolking te begeven en wat meer in te burgeren. Ze schijnen onder ander e een talentenjacht, muziek en lekker eten voor ons in petto te hebben en dat voor de prijs van 5 NAF. Waarom we zo gek zijn geweest hier een kaartje voor gekocht te hebben toen de verkoopster bij onze stage aan de deur kwam weten wij ook niet, maar we zijn erg benieuwd. Dat brengt de score voor cultuur snuiven voor deze week op 2, niet mis dachten wij zo.

Dat was het dan voor deze keer. We hopen jullie weer te mogen verwelkomen bij een volgende update van het scheepsjournaal. De planning is dat dit volgende week zaterdag gepend zal worden, maar het zou eventueel wat uit kunnen lopen. Voor diegene die niets wil missen: binnenkort staan de nieuwe foto’s er op, hou deze site dus goed in de gaten.

Het gerucht ging hier dat Nederland momenteel te lijden heeft onder een hittegolfijstijdbewolktzonnigklimaatsysteemweertje, is daar nog iets van waar of zijn we jullie nog de baas met 32 graden en een koel briesje? ;)

We missen jullie, tot de volgende keer!

Ayo,

De Shisha-hunters,

Teun en Rick

P.S. Er bestaat een kans dat de andere persoon binnen ons duo de volgende keer onze memoires zal optekenen.