De kokosnoten zijn rijp

Bon dia dushi´s
We hebben sinds vandaag weer wat tijd over, dus dachten we deze voor de verandering maar eens nuttig te besteden door weer eens wat op het spreekwoordelijke papier te zetten. Want het was het weekje weer wel. Het begon rustig, maar het venijn zat ‘m duidelijk in de staart.
Nog een kleine huishoudelijke mededeling, op veler verzoek zullen we proberen deze editie van het scheepsjournaal wat kleiner dan gebruikelijk te maken. Met grote nadruk op proberen, want als alle herinneringen weer boven komen worden we soms wat te enthousiast in al ons schrijverswerk. Zo dat zijn alvast zes regels waarvan de inhoud ook wel in één had gekund.

We spreken zondag 18 april, de dag na ons laatste verslag. Omdat wij ook langzamerhand een stel oude bokken worden - ja ook bij ons gaan de jaartjes tellen, worden de spieren wat strammer en komt het pensioen langzaam maar zeker in zicht - kwam de dag wat gemoedelijk op gang. Redelijk uitslapen en een beetje de sociale contacten onderhouden via skype, wat uiteindelijk wel weer uitliep tot een uurtje of vier in de warme middag. Het kost een berg tijd, maar dan heb je ook zeker wat. Tussendoor nog via de radio meegekregen dat ons aller Ajax weer een respectabele 4-0 op de mat had gelegd, maar de stemming qua voetbal was niet opperbest, aangezien die lamme knakworsten uit Rotterdam-Zuid het niveau van een natte zondagstelegraaf weer niet konden overstijgen. Natuurlijk was dat al lang van te voren de verwachting, maar voor de eerste keer in al die jaren dat we al meegaan baalden we er toch van. Het was na deze teleurstelling dan ook eens maar dan ook echt nooit weer.
Maargoed, na de heftige skype-gesprekken waren we toch wel weer toe aan een koud polartje om de droge keeltjes te smeren en daarbij riep het strand ook al aanlokkelijk onze namen. Laat het nou net eens toevallig zijn dat er die middag/avond twee happy-hourtjes op het programma staan bij Mambo en Wet&Wild, guttegut wat erg. Dus wij hadden onze dansslippers maar weer uit de kast getrokken en trokken vol goede moed richting strand. Het was zeker weer een mooi avondje. Live muziek van een saxofonist én een gitarist gecombineerd met een DieJee (fonetisch: dj). Denk daar nog wat zand, zee, ondergaande zon, een kudde dansend vee, palmbomen en een zeer royale stapel ijsbeertjes bij en je komt aardig in de richting. Een geslaagde zondagavond.

De maandag brak al veel te vroeg aan, maar we stonden meteen fris en fruitig op om richting Sokudi te vertrekken. Hier hadden we ook al vanaf vrijdag naar uitgekeken, want de djoes en crackers stonden weer op het menu. Niet te versmaden die dingen! Uiteraard weer hard gewerkt om daarna voldaan richting onze maison te gaan.
Dan breekt nu het moment aan waar we kunnen snoeien in de lengte van ons verhaal. Vanaf maandag tot en met donderdagmiddag hebben we eigenlijk niet veel anders gedaan dan heen en weer naar ons immens grote stagekantoor, sporten, boodschapjes, de was doen (ja moeders, jullie lezen het goed), slapen en een beetje genieten van het heerlijke warme, klamme het-zweet-breekt-me-uit-weer. De oplettende lezer had het natuurlijk meteen door, maar het is het vermelden wel waard: dit waren meer dan drie dagen in één alinea! Kan niemand meer zeggen dat we er geen moeite voor hebben gedaan hebben ;)

Dan de donderdagavond, eerst maar eens wat baantjes trekken bij “Moon” . Was goed te doen. Van de buitenkant lijkt het wel een betonnen bak met wat parasolletjes erbij, maar als je daar eenmaal doorheen bent blijkt het toch een stukje aantrekkelijker. Er was een fuifje aan de gang met wat live-muziek en het uitzicht over de zee is magnifiek. Tenminste, dat schijnt zo te zijn, want het was donker en dan zie je natuurlijk niets. We zullen er meer over vertellen als we de sfeer bij daglicht eens geproefd hebben, foto’s incluis.
Daarna vervolgden we onze avond in café De Tijd, vaste prik Amstel-brightjes met limoentjes naar binnen werken en als het zuur daarvan na een tijdje je neus uitkomt toch maar overschakelen naar de BaCo’tjes. Het eerste happy-hour van de week was weer begonnen. Na de nodige versnaperingen versnapert te hebben togen we even voor een Hollands hapje richting Old Dutch, een kroegje 100 meter verderop, waar het broodje kroket opperbest smaakte. Het after-midnight-snack-dipje sloeg echter wat harder toe dan verwacht en al snel kwamen we tot het besluit dat we maar eens richting de Nieuwestraat moesten. Daar nog maar even op het balkon gezeten en vervolgens ons bedje opgezocht.

Vrijdag met enige vertraging weer richting Sokudi. Toch nog een beetje brakjes van de avond ervoor, hoe dat heeft kunnen gebeuren zouden we echt niet weten. De werkdag ging rustig aan voorbij, maar we wisten toch nog tijd vrij te maken om bij de groothandel enkele flessen Bacardi in te slaan voor het avondprogramma, een erg efficiënte werkdag uiteindelijk dus.
’s Avonds natuurlijk weer kingsen met bijna het gehele huis. De gezelligheid schijnt erg aantrekkelijk te zijn, want steeds vaker schuiven ook lieden van buiten ons huis aan om te delen in de feestvreugde. Kan ook niet anders natuurlijk, want het gelach, het gegil, het gezang en de vele vreemde geluiden dat kingsen allemaal met zich meebrengt zijn tot in de weide omtrek te horen.
Een paar uurtjes verder was de tijd weer aangebroken om de gitaar erbij te pakken, het volledige repertoire van Guus Meeuwis ten gehore te brengen en al dansend op tafel rond te hossen.
We keken allemaal wel vreemd op toen er opeens een dikke duif binnen kwam vliegen . Hij trok zich ogenschijnlijk niets aan van onze verbaasde blikken en begon vrolijk aan de zekering van de brandblusser te knabbelen. Terwijl we onze ogen niet konden geloven ging de dushi-duif ook nog eens op het hendeltje van het apparaat staan springen. Een Nieuwestraat 7 met een wit laagje poeder liet deze vreemde vogel voor ons achter. Nu dachten wij dat daarmee de kous wel af was wat betreft dierenmanieren, maar nee hoor. Komt de Big Mama van deze gevederde vriend even later onze kamer binnengevlogen. Wij dachten natuurlijk meteen wat duivenfilets en –drumsticks voor de BBQ van zaterdag in de wacht te slepen en zetten de achtervolging, gewapend met het harpoengeweer, enthousiast in. Dat dushi-duiven niet voor één gat te vangen zijn bleek wel toen Big Mama de deuren van onze kamer naar het balkon in beukte en het luchtruim verkoos boven onze gretige handen. Elk nadeel heb z’n voordeel, want het waren nou net de deuren waarvan onze huisbaas ons de sleutels niet wilde geven, omdat het balkon officieel alleen tot onze buurvrouw behoord. Wat een toeval dat ons dat nou moet overkomen.
Maar de avond was nog niet voorbij: een housefeestje bij Mambo stond op het programma. Nou zijn we natuurlijk de kwaadsten niet en vertrokken we met goede zin richting strand. Na een avondje kingsen en menig BVO’tje hadden we niet veel drank meer nodig, wat goed uitkwam aangezien de prijzen ditkeer nog hoger waren dan we in Nederland gewend zijn. De stemming zat er ook hier al snel in en we hebben de nacht tot in de late uurtjes housend doorgebracht.

De volgende dag was er geen tijd en ruimte voor katerverschijnselen, die waren er gelukkig ook niet, want een dagje naar “het verlaten resort” zou de rest van de dag vullen. We zijn nog even snel Punda ingetrokken om een smoothieontbijt in te slaan, maar helaas was de beste man die al dit lekkers verkocht nergens te bekennen. Op de terugweg naar onze uitvalsbasis hebben we toch nog even een Holland-shirtje voor aankomende vrijdag op de kop getikt en dat voor de schappelijke prijs van 10 NAF’jes.
Thuisgekomen zijn we na heel wat gesteggel met uiteindelijk zo’n 20 personen naar het verlaten resort gegaan. Onderweg een tussenstop gemaakt om de voorraad vlees weer compleet te maken, aangezien een gedeelte er van de nacht ervoor uit de koelkast van het huis naast ons gestolen was. Nou aan vlees geen gebrek, er was voor iedereen een berg voeder ingeslagen waar je U tegen zegt. Dat deze hoeveelheid bijna onuitputtelijk was zou later op de avond nog blijken. Daarbij waren de bijgerechten als salade en koude ijsbeertjes uiteraard aanwezig.

Maar eerst even het verlaten resort zelf, Sunset Waters geheten. Het ligt ten eerste vlakbij St. Martha’s Bay (zie: ‘willen jullie djoes’), wat op zichzelf al een prachtige locatie is. Daarbij ligt het ook nog eens letterlijk aan het strand. Op zich ziet alles daar uit alsof het eerst best prima was (het resort is in 2009 failliet gegaan) en het toch goed gedraaid moet hebben. Her en der een barretje, een restaurant, zwembad met ingebouwde bar, leuke rieten strandhutjes, appartementen met balkons met uitzicht over de zee en ga zo maar door. Gewoon zoals een resort er hier op Curaçao uit moet zien. Maar dan de huidige situatie: alles is kapot, alle ramen zijn ingegooid, het zwembad is leeg, alle kamers zijn leeggehaald, de verf bladdert er overal vanaf en de hele boekhouding fladdert een beetje over de dichtgegroeide midgetgolfbaan. Her en der is nog een verdwaalde kast te vinden, maar daar houdt het wel zo’n beetje op. Het is eigenlijk gewoon een spookdorpje geworden en dat in slechts één jaar tijd, best een vreemde ervaring. We hebben heel wat foto’s gemaakt, dus ik denk dat jullie wel een aardige impressie kunnen krijgen.

Eenmaal gesetteld op het strand van het resort werden de barbecues meteen flink opgestookt om de eerste carbonades, kippenvleugels, varkenshazen en biefstukken eens het vuur aan de schenen te leggen. En zo gingen de uurtjes voorbij met tussendoor wat zwemmen, het resort verkennen en bakken in de zon. Een heerlijk relaxt dagje.
Toen kwam daar ineens een klein vissersbootje het baaitje binnengevaren. Dat het vaartuig nog bleef drijven met vijf personen er in mag een wonder heten, maar het functioneerde blijkbaar prima; het vissersgilde kwam de buit van die dag aan land brengen. Met een speer hadden ze negen redelijke kneiters van vissen weten te vangen, waaronder ook nog eens een rog. Onder ons toeziend oog begonnen ze ook maar meteen de zoutwaterbiggen te fileren. Deze daadkracht hadden we nog niet veel gezien van de lokale bevolking hier. Een interessant schouwspel om te zien: de boot was nog amper zeewaardig door al dat bloed wat er in lag en op het strand waren allerlei organen in soorten en maten uitgestald.
Toen de lieden vertrokken drukten ze ons nog wel op het hart dat we erg voorzichtig moesten zijn, aangezien er in de buurt piraten waren gesignaleerd. Wij keken hun in eerste instantie vreemd aan, maar aan de blikken in hun ogen was te zien dat het menens was. Overtuigd dat de geur van de rog hun een beetje naar het hoofd was gestegen sloegen we hun welgemeende advies in de wind en richtten wij onze aandacht op het opstoken van het kampvuur met hout wat we in het verlaten resort konden vinden.

Totdat we daar ineens vanuit de verte een luid “Joho en een fles vol met rum” over het water hoorden schallen. We konden in het donker niet zien waar het precies vandaan kwam, maar het geluid leek dichter en dichter bij ons kamp te komen. Daar doemde opeens een houten driemaster met gerafelde zeilen voor ons op. Dronken maar tot de tanden toe bewapende zeelui uitgedost in de meest angstaanjagende kledij en voorzien van lange onverzorgde baarden stonden op het dek. Daar sta je dan in je zwembroek met een polar in de hand.
Het licht van het inmiddels aardig opgelaaide kampvuur had de piraten blijkbaar aangetrokken en aan hun gezichten te zien waren ze niet van plan snel te vertrekken. Sterker nog, ze manouvreerden hun uit de kluiten gewassen oorlogsschip rechtstreeks de baai in. Ze loefden hun schip met bakboord op het strand gericht. Waar dit voor nodig was bleek wel toen de luiken naar beneden klapten en er één voor één enorme kanonnen in stelling werden gebracht. De mannen begonnen luidkeels te brullen en vergezeld door een hels kabaal schoot er een vlam uit één van de kanonnen van het schip. Dat dit geen losse flodders waren merkten we meteen toen de kogel een diepe krater in het zand achterliet. Meerdere kogels volgden en we zochten met zijn allen snel dekking achter de dikke palmbomen. Denk je daar even veilig te zijn, valt er opeens een kokosnoot op je tenen. Moeder natuur vond het blijkbaar wel een goed moment om juist nu de kokosnoten rijp te laten zijn en naar beneden te keilen. Dat bracht ons wel op een idee om iets aan de nu toch wel irritante situatie met de piraten te doen. Het resort beschikte namelijk over een oude koelinstallatie dat gebruik maakte van zwavel. Grote leidingen liepen er achter de oude receptie langs. Ook stond er nog een vat zwavel, dat durfden we eerst logischerwijs niet aan te raken, maar nu moesten we snel handelen in deze noodsituatie. In de gokautomaten die voorin het resort op de vloer gesmeten waren hadden we eerder die dag een aardige voorraad kaliumnitraat gevonden en dat kwam nu goed van pas. We roerden dit samen met het zwavel en houtskool uit ons kampvuur in onze koelboxen tot een fijn poeder: buskruit was het resultaat! Uiteraard hebben we de verhouding 75/15/10 nauwlettend toegepast. Ondertussen hadden de woeste kapers een rieten strandhutje weten te raken wat een enorme vuurbal ontketende. De toerist in ons kwam weer eventjes boven en de fraaie special effects hebben we op de gevoelige plaat weten vast te leggen.
We monteerden de buizen van het koelingssysteem op wat koelboxen en propten er een berg buskruit in. We staken de kokosnoten in brand met lampenolie en lieten ze in de buizen rollen. Oorverdovende knallen kwamen er uit en onze zelfgemaakte mortieren schoten de kokosnoten richting het piratenschip. Zo vlogen de kogels heen en weer over het strand. Toen gebeurde wat iedereen aan onze kant ( good guys) al vreesde: de piraten (bad guys) raakten met een voltreffer onze voorraad Polar. Al het bier in één klap verdwenen. Nu waren ze echt te ver gegaan. We stouwden al het buskruit wat we nog in de koelboxen hadden op een deur die eigenlijk voor het kampvuur bedoeld was en duwden het hele gevaarte de baai in, op naar het piratenschip. Het duurde lang, maar toen het vlot het schip eindelijk bereikt had volgde daar de langverwachte knal. Een tweede explosie volgde; we hadden zebij hun eigen kruitruim geraakt. Paniek op de boot daar, de woeste mannen moesten nu in eens met man en macht redden wat er te redden viel. Het was alle hens aan dek. De kanonnen werden naar binnen geschoven en de piraten zetten koers naar open zee om daar hun wonden te gaan likken. De landrotten van de Nieuwestraat hadden de strijd gewonnen.
Juist op dat moment kwamen de Antilliaanse dienstkloppers, de Polis, aan om onze vreugde te verstoren. Er was vanuit de huizen verderop, die nog wel bewoond worden, geklaagd over geluidsoverlast en brandende rieten strandhuisjes; wij moesten onze spullen inpakken. We hebben ze nog geprobeerd aan het verstand te brengen dat wij hier echt niets aan konden doen vanwege een houten driemaster vol woestelingen, maar dat ging er bij de mannen van de Polis niet in. Stank voor dank; we kregen nul op het request.

Toen zijn we met z’n allen maar naar Daai Booi, een ander publiek strand, gegaan om daar onze avond te vervolgen. De barbecue ging weer aan en het was nog best gezellig, maar we hadden één probleem: al onze polars waren in de strijd verloren gegaan. De symptomen als lamlendigheid, meligheid, onrustigheid en andere verschijnselen die je normaal juist aan alcoholgebruik zou toeschrijven staken de kop op.
Tijd om te vertrekken dus. Er scheen een feest bij een villa in Otrabanda te zijn en iemand wist de weg er naartoe. Naja, ongeveer dacht ze het wel misschien eventueel proberen te kunnen vinden. In ieder geval, daar was kans op. Een kans is een kans dus daar gingen we en waarempel vonden we het feest uiteindelijk nog ook. Na een versterking van wat ijsbeertjes te hebben gekocht werd het toch wel weer een mooi nachtje. Er was een zwembad in de tuin - de tuin lag inmiddels ook in het zwembad aan de waterkwaliteit te merken – en rond de klok van 2:00 uur onstaken we ook weer de barbecue om de laatste restjes vlees op te maken. Moe en voldaan na deze lange dag vielen we thuis als een blok in slaap.

Toch nog best een beetje moe van de zaterdag was er ook zondag eigenlijk weer geen ontkomen aan. Tijd voor het dagje strand. Het feest daar verliep eigenlijk hetzelfde als de week ervoor, we zullen er niet veel woorden aan vuil maken. Nu waren er alleen geen saxofonist en gitarist, maar trad er een Bob Marley Tribute band op. Insiders binnen ons huis hebben ons verteld dat deze band alom bekend staat als de beste tribute band ter wereld.

Dan nog even snel de maandag die volgde: stage lopen. Dit keer waren we wel wat vroeger thuis, want de stroom was om 15:00 uitgevallen. Dat betekent dus dat ook de airco het voor gezien houdt en het kwik razendsnel stijgt in ons hok. Onder het mom van “de accu’s van de laptops zijn leeg, we gaan thuis verder werken” zijn we dan ook maar snel naar huis gegaan. Konden we wat eerder gaan sporten en dus hebben we wat tijd over om een verhaal te schrijven.

Daarmee is de cirkel mooi rond met de eerste zinnen van dit verhaal, tijd om af te sluiten.
Wanneer het volgende reisverhaal op onze waarbenjij.nu verschijnt weten we nog niet, het weekend staat namelijk al helemaal volgebouwd met o.a. Koninginnenach, -dag en Head-Candy. Maar wees niet bang, het zal er uiteindelijk zeker wel komen.

We merken dat het weer niet gelukt is er een kort verhaal van te maken, maar dat is natuurlijk logisch aangezien het dit keer over welgeteld acht dagen moest gaan. Wie weet de volgende keer.

Bye Bye, tschuss, au revoir, ciao, oant moarn, tot ziens!

De duivenmelkers,

Rick en Teun