Brad Pens & Pens Pitt

Bon nochi beste vriendjes, vriendinnetjes, kennissen, familie en geïnteresseerden. De week is weer begonnen de eerste zware stagedag zit er alweer op. Het eten zit alweer in de buik en de calorieën zijn alweer verbrand, tijd om een verhaaltje te schrijven. Deze keer een iets andere schrijfstijl. De auteur van de voorgaande verhalen heeft zijn schrijftaak ingeruild voor 3 keer afwassen en 1 keer de was doen + ophangen.

Waar waren we gebleven? Het was vorige week zondag, “Dia di Famia” stond op het programma. Wij waren de gelukkige bezitters van twee kaartjes voor deze fantastische manifestatie. Tijdens de verkoop van deze kaartjes werd ons al duidelijk gemaakt dat het er erg gezellig moest zijn en dat er van alles te doen was. Hapjes, drankjes en allerlei leuke dingen voor de kinderen. Ook al hebben we geen kinderen, een flinke snuif van de cultuur nemen is altijd leuk, daarnaast zijn wij niet vies van een hapje en drankje. Na een aardige tourtocht en vier keer te hebben gekeerd waren we aangekomen. Met toeval zagen we een springkussen langs de weg staan met vele auto’s eromheen. We traden binnen, stonden onze kaartjes af die met ietwat verbaasde gezichten werden aangenomen. Misschien omdat we geen kinderen bij hadden, er hongerig en dorstig uit zagen en we de enige waren met een wit huidje. Het vond plaats op een lekker koel pleintje omgeven door bossen. Onze eerst taak was natuurlijk een drankje zien te scoren. Dit was zo geregeld en de prijzen waren aangenaam. Vervolgens gingen we naar het springkussen, ieder mocht er 10 minuten op. Na al dat gespring begon de maag te rammelen. Een stevige hotdog met een hamburgertje deed de inwendige opstand blussen. De tijd was aangebroken en de show ging beginnen. De talentenjacht ging van start, tapdanser Ralph begon als eerste een swingend nummertje te zingen. Wij hadden prachtige vip plaatsen kunnen bemachtigen tezamen met een fris flesje polar. Het feest barstte los, inhaken al die armen en daar gingen we van links naar rechts en achterste voren. Ralph kreeg een luid applaus en wapperde een keer met zijn haren, het was tijd voor het volgende talent. Ronnie Romantiek (spreek uit als: roni-jeee romantikeee) hij zong een romantisch liedje en begon te buikdansen, plotseling hoorde we een paar fluisterende stemmen in ons hoofd. Het was Mambobeach, het golvende blauwe water riep ons. Tijd om terug te keren naar onze villa in de Nieuwestraat. Even wat gegeten en uitgerust en de happy-hours konden beginnen, helaas waren we precies 2 minuten te laat voor het goedkope bier, maar gelukkig smaakt het wat duurdere bier ook erg goed in Curaçao. Er was een dikke party bij Mambo, dj Tico draaide weer op volle toeren en na een paar uurtjes stevig housen was het bedtijd.

De stageweek was weer begonnen. Met brak, bonkend hoofd werden we gewekt door een piepende wekker. De maandag en dinsdag verliepen weer in ons standaard ritme. Opstaan, hopen dat er iemand boterhammen smeert en vertrekken. Even checken hoeveel ongelukken er zijn gebeurd, je ziet er gemiddeld 1 per dag. Dinsdag kwamen we op een record van 4 ongelukken, dit zou kunnen komen door het gezuip achter het stuur, doordat de gemiddelde bestuurder zijn rijbewijs bij een bakje vis heeft gekregen, auto’s verrot zijn of dat men vergeet te remmen. Het was dinsdag om 16.30 weer tijd om naar onze wekelijkse vergadering te gaan met de voorzitster op een terrasje in Otrobanda. De dagelijkse weg naar huis werd teruggereden, waarbij we iedere dag langs een kroeg rijden, waar iedere dag een blanke man zit, die iedere dag een blauw shirt met witte strepen aan heeft. Er komt een dag dat wij met deze meneer een borrel gaan drinken. We houden jullie op de hoogte!

Het gesprek met de voorzitster was erg leuk, deze keer veel informatie over eetgewoontes hier op de Antillen. Jam bijvoorbeeld doet niemand op zijn boterham als hij naar zijn werk gaat, jam is hier alleen voor kinderen en vrouwen horen in het openbaar geen bier te drinken.

Woensdag gingen we voor de eerste keer marktonderzoek doen, we hadden een lijst met supermarkten en adressen uitgeprint, die we vervolgens gingen zoeken op onze landkaart. De eerste supermarkt werd de Centrum in Mahaai. Hier gingen we inventariseren wat Curaçao allemaal te bieden heeft en wat de prijzen hiervan zijn. Daar liepen we dan met onze kladblokjes producten en prijzen te noteren. Waarbij je af en toe schrikt van de prijzen, een pakje hagelslag voor een dikke 3 euro en een kilo rosbief voor nog geen 7 euro. Na enkele uurtjes rondslenteren waren we eindelijk klaar. Tijd om naar de volgende en laatste supermarkt te gaan voor vandaag. Dit keer een iets lokaler winkeltje. Het was klein en druk, maar ze hadden er werkelijk alles. Het was niet het schoonste winkeltje van Curaçao het stonk er namelijk naar op ’t vat gerijpte rattenpis met een zuur nasmaakje. Dit zou kunnen komen door alle drip die overal vanaf droop of het was het vlees waar per ongeluk een gaatje in het folie zat, zodat het bloed er lekker uit kon sijpelen om vervolgens lekker aan te koeken, het kan ook de aftershave zijn geweest van de security guard die continue twee meter achter onze honingkontjes aanliep. We hadden het wel gezien in deze winkel nog even vlug een flesje yogho en een pakje witte saus gekocht, waar het kassameisje ons de nodige feitjes over wilde vertellen.
Kassameisje: ‘aah saus dat is voor de asperges’
Rick: ‘neee voor pasta’(chagrijnige ondertoon)
Kassameisje: ‘owja met kaas’
Rick: ‘Nee niet met kaas’(zeer chagrijnig toontje)
Het kassameisje hield het pakje saus vervolgens nog 3 minuutjes in haar handen en ging het etiket even lezen. Tijd om naar huis te gaan!

De woensdagavond was aangebroken, na een overheerlijke pastaschotel even uitbuiken achter de computer. Mail checken, pageviews checken, youtuben en de financiële stromen checken, hieruit bleek dat het zo warm is in Curaçao dat het geld kan verdampen als sneeuw voor de zon. Na even brainstormen waren we eruit en er zat maar 1 ding op. We moeten naar het casino! Strak in pak en klaar om te vertrekken. Eenmaal aangekomen blijkt het drinken en de popcorn zo goed als gratis te zijn en kan je hier roulette met een inzet van 4 eurocent per keer. Na enkele uurtjes was de portemonnee weer goed gevuld en werd het hoogtijd om de oogjes te sluiten.

De fris en fruitige donderdagmorgen was aangebroken, de P.I.M.P mobiel stond te shinen voor de deur en de dag vloog voorbij. Rick ging natuurlijk sporten en Teun deed onderzoek naar de hardheid van zijn matras. Met andere woorden Rick heeft nu een pens +1 en Teun een pens +2. In de sportschool worden we ook wel Brad Pens en Pens Pitt genoemd. Wij denken zelf dat dit komt door onze gigantische spierbundels onze matjes en onze knappe vriendinnen.

Die avond was het tijd voor café ‘de tijd’. Met goede zin daar aangekomen en lekker drankjes genuttigd te hebben ging het alarm. Nog 5 minuten en het ‘vrolijk uurtje’ was weer voorbij. De flappen werden bij elkaar geflapt om vervolgens voor 270 gulden BaCo te halen. Helaas was de barman wat chagrijnig en te lui om deze BaCo’tjes in te schenken, we kregen er maar 20. Gelukkig was Rick zo verstandig het bij een barvrouw te proberen, hij gooide al zijn charmes in de strijd en kreeg er nog 25 en de rest werd bier. Na dat de laatste druppels drank gevlogen waren vond men het nodig met 15 personen op een bank te gaan liggen, wat resulteerde in een kapotte bank, vervolgens viel ‘het hoopje’ om. ‘Het hoopje’ viel op de bank ernaast die daarna ook spontaan in elkaar zakte. De jeugd van tegenwoordig...

Vrijdagochtend met piepende banden naar stage onze ‘alleen op kantoordag’. Eerst even langs Robby’s lottery om daar kaarten te halen voor de wedstrijd van Ajax. NEC en Ajax komen hier een weekendje voetballen voor de Chippie Polar Cup. Vrijdagavond speelt Ajax tegen de nummer 1 van Curaçao. Helaas hadden ze bij Robby’s lottery geen kaarten meer en op hoop van zegen zijn we toch maar gegaan. Netjes voorbereid met een traytje bier en een fles muggenspul in de tas. Eenmaal aangekomen bij het stadion, waar duizenden autootjes stonden konden we nog kaartjes kopen van een niet al te slimme dame. Ze had 2 tientjes in haar hand en Rick wilde 2 kaartjes kopen met 50 gulden. De kaartjes waren 20 gulden per stuk, maar we kregen geen tientje terug. Ze moest eerst een tientje van haar collega krijgen zodat ze alle 3 de tientjes aan ons kon geven. Rick kreeg het in zijn handen gedrukt en zetten het op een lopen, vrijwel meteen begint ze te schreeuwen, dus Rick zette zijn pokerface en vroeg wat er aan de hand was. We konden door naar de ingangscontrole, even fouilleren en de tasjes controleren. Na wat schijnbewegingen en wat extra smokkelpogingen, bleken onze blikjes bier niet binnen te komen. Wij begrepen er helemaal niets van het is immers de Chippie Polar Cup. De aardige mevrouw die ons bier afpakte kon ons wel met een vaag taaltje en een wijzende vinger vertellen dat we ‘daar??’ ons bier weer op konden halen. Eenmaal binnengekomen mochten we onze zetels uitzoeken; een fijne stenen bank zonder rugleuning. De wedstrijd kon beginnen, Ajax stond snel voor en won uiteindelijk met 3-0. Het niveau was ver te zoeken, het was een slappe wedstrijd. Het was niets tegenover Venhorst 3. De wedstrijd was afgelopen en de speurtocht naar ons traytje bier kon beginnen, na een kwartiertje heen en weer te worden gestuurd, was het bier terecht. We konden kiezen tussen het filerijden van op zijn minst een half uur of rustig onze lauwe pils de weg naar beneden uitleggen. Rond een uur of 12 waren we thuis en zijn we nog even naar bar/dancing ‘Bermuda’ geweest, hier bleek al snel dat voetbal kijken op stenen bankjes veel energie vergt en dat we maar beter onze bedjes op konden zoeken.

Zaterdagochtend was het zover de wekker ging al om 08.30. Even rustig wakker worden en op zoek naar de openbare bibliotheek. Via de smoothie-boer over het Waaigat en ineens stonden we voor de bibliotheek, het bleek recht tegenover onze villa te zijn. Hier werd een lezing gegeven voor de praatgroep van onze diabetesvereniging. Er werden verschillende praatjes gehouden en samen met twee andere stagiaires werden we voorgesteld aan de groep. Om de beurt mochten we even opstaan, omkijken, lachen en weer gaan zitten, wat een oorverdovend applaus opleverde. Na alle Papiamentse praatjes ging een psycholoog een Papiamentse presentatie geven over ‘Stress’. Met wat plaatjes erbij was het tot op zekere hoogte te volgen. Na de presentatie werden we uit het niets op het podium geroepen en werd ons een presentje in handen gedrukt, wij mochten de psychologe bedanken en met haar op de foto. We zijn ook uitgenodigd voor de volgende bijeenkomst op 19 juni. Dit belooft een feest te worden de hele dag lang, er werd ons zelfs verteld dat we zoiets nog nooit hebben meegemaakt. Wij zijn benieuwd!

’s Middags moest er weer voetbal gekeken worden. Dit keer gewoon vanaf een televisiescherm in een klein kroegje ‘Old dutch’. De finale van de Champions league kijken in een kroeg in Curaçao met een koud polartje bracht wel een prettige sfeer met zich mee. Helaas konden de Duitsers het niet winnen van de Italianen. De wedstrijd was rond 5 uur afgelopen, dus konden we meteen door voor de daghap een heerlijke mixed grill, waar we al een week naar uitkeken.
Die avond kon het echte feest beginnen, eerst nog even een dutje gedaan en om 22.00 werden we verwacht in bar/dancing ‘Bermuda’. Hier was een feestje gaande genaamd: ‘Bacardi Beats’. Gelukkig zat er achter deze naam een achterliggende gedachte. De eerste 500 drankjes met bacardi waren gratis. We hadden er ieder 137 besteld, zodat we de barvrouw niet meer lastig hoefde te vallen. Brian S kwam draaien die avond, hij toverde een ongelooflijk stel strakke moves uit onze benen. Een supermooi feestje met een gezellige afterparty in Nieuwestraat 7. Na een tourtocht door onze villa te hebben gemaakt met een elektrische tandenborstel in de hand ontstond er een hevige discussie. Niet iedereen was het er over eens dat porrel het fenomeen is van klonterende tarrel in je forus. Voor de kenners onder de lezers: wist dat je een gratis tarreltangetje krijgt bij een blikje corned beef?

Zondagochtend/middag werden we met een ietwat vreemd gevoel wakker. Het bleek het morningafter-syndroom van de man met de hamer te zijn. Die man klopt dan af en toe aan de binnenkant van je hoofd tegen het randje, wat een enorme hoofdpijn kan veroorzaken. Wij hadden de noodlijn van wereldstage maar even gebeld en die vertelde ons dat het waarschijnlijk door de cola kwam die gisteren bij de Bacardi zat. We kregen het advies rustig te blijven en zoveel mogelijk in bed te liggen. Rond 17.00 was het tijd om een luchtje te gaan scheppen en zijn we met wat huisgenootjes gaan uiteten.
Dit was het weer voor deze keer. Geniet van het weer, dan doen wij dat ook!

Toedels,
Brad Pens & Pens Pitt