Memoires van twee Makamba's

Een welgemeende Bon dia/tardi/nochi (kiest u zelf maar uit wat van toepassing is) beste landrotten,

Het is inmiddels al een dikke twee weken geleden dat we voor het laatst een teken van leven hebben gegeven. Maak jullie niet druk, we zijn niet door haaien verslonden, door straathonden verscheurd, door ijsberen verdronken of door schildpadden in de soep gedaan. Neen, wij hadden het gewoon even te druk met allerlei kleine, doch noodzakelijke bezigheden als wassen, boodschappen, koken en ga zo maar door. Reden des te meer om maar weer eens een klein stukje dagboek op de digitale snelweg te plaatsen. We zullen dit in vogelvlucht doen, aangezien een gedetailleerde uitwerking van zo’n zestien dagen wel een hele lange lap tekst zou opleveren. Nu geloven wij best dat jullie allemaal zo geïnteresseerd zijn in het reilen en zeilen op Curaçao, maar we willen jullie de moeite besparen, nobel als we zijn.

Tijd om af te trappen met de maandag, om precies te zijn maandag 24 mei. Nadat we de avond ervoor het gebruikelijke feestavondje bij Mambo en Wet&wild hadden overgeslagen konden we de ochtend erna fris en fruitig richting onze stage. Dat deden we dan ook en de dag liep als elke andere gemiddelde stagedag. Nu moeten we zeggen dat we voordat we een verhaal voor op onze site schrijven, van te voren altijd even herinneren en noteren wat we allemaal hebben meegemaakt. Voor de maandag staat genoteerd: “niets”. Voor de dinsdag staat genoteerd: “niets”. Voor de woensdag staat eveneens genoteerd: “niets”. Zo dan hebben we de eerste drie dagen gehad.

Voor de donderdag stond cafe De Tijd op het programma, alwaar het altijd een gezellig samenkomen van gezellige mensen onder het genot van een gezellig drankje is. Toch zijn we ditmaal iets vroeger huiswaarts gekeerd dan gebruikelijk, we waren nogal moe. Ja mensen, jullie lezen het goed: Bevers en De Vreede waren moe, ze worden oud. We merken het aan het feit dat we in de morgen wat moeilijker uit bed kunnen komen, we tussendoor wel eens een rustmomentje moeten inlassen, de spieren bij het sporten wat strammer zijn en de jonge generatie het wat langer uit begint te houden bij het stappen. Maar niet getreurd, af en toe belanden we in een tweede en derde jeugd en zijn we weer net zo energiek als jullie van ons gewend zijn.

Zo gebeurde dat ook de vrijdag erna. Na een wederom heftig en drukbezocht potje kingsen, het was trouwens door de drukte zo warm dat de Bacardi zowat bijna verdampt was voor je het naar binnen kon gieten, toog het heerschap richting Villa Maria, een openlucht bar/dancing welke voor de eerste keer open was voor publiek sinds wij zijn gearriveerd op de Antillen. Te Villa Maria konden wij onze dansslippers weer op de proef stellen bij een mooi feestje, genaamd Nope is Dope. Nou dope was het zeker wel. Mooie locatie, chille muziek, gezellige mensen en heel veel lol. We hebben dan ook weer tot in de kleine uurtjes staan feesten, waarbij ook wederom het podium niet ongemoeid werd gelaten.

De zaterdag er op, meestal een rustdag in huize Nieuwestraat 7, echter stond er die dag heel wat op het programma. Overdag gingen we met een aantal huisgenoten op weg naar het westen van het eiland om aldaar wat strandjes te bezoeken, de strandjes zijn daar over het algemeen wat mooier en rustiger dan de aangelegde stranden Mambo en Zanzibar. Aangekomen bij het eerste strandje was dit toch wat kleiner dan gewenst, maar we besloten onder het laatst beschikbare rieten strandtentje even een kleine versnapering te gaan oppeuzelen. Dat was in ieder geval de bedoeling, want toen we er naar toe liepen kon een oud vrouwtje opeens wel heel snel lopen met haar rollator en kaapte zij pardoes de plek voor onze neus weg. Toen toch maar meteen doorgetrokken naar het volgende strand, wat wel een succes was. Beetje poedelen in het lekkere warme water, beetje bakken in de zon, jullie kennen het wel ondertussen. Tijdens het snorkelen hebben we ook nog wat exotische diersoorten kunnen bewonderen, waaronder de geringstreepte zoutwatergifwurgbijtzeeslang. Werkelijk waar adembenemend. Om de tijd nog een beetje door te komen hebben we ook nog een crabfight georganiseerd. In een zelf ontworpen arena nam Gerrit a.k.a. “the underdog” het op tegen Beer a.k.a. Beer. Beide kempkrabben schuwden in eerste instantie het gevecht, maar nadat het gehele strand met gastoeters en spandoeken gewapend “Gerrit, Gerrit” scandeerde wist deze krabbengladiator Beer te verdrijven. Beer droop met de staart tussen de benen af terwijl Gerrit zich gekroond zag tot Meneer Krabs, koning der crabfight.
De avond die volgde bracht ons weer eens iets wat we nog niet meegemaakt hadden in het bruisende uitgaansleven van Curaçao: de partybus. Met een koelbox ijsberen onder de arm reden we, net zoals een groot deel van de rest van de straat, al feestend door Willemstad. De bus was voorzien van een uit de kluiten gewassen geluidsinstallatie alsmede sfeerverlichting en verstandig genoeg ontdaan van alle ruiten, partyproof laten we maar zeggen. Dat een bus, volgeladen met een kudde dansend vee, niet al te hard kan rijden bleek wel uit de ellenlange file die we achter ons hadden hangen. De mensen zullen vast genoten hebben van een stel makamba’s dat als idioten al bierdrinkend uit de ramen hangt en schreeuwt dat het een lieve lust is.
De partybus bracht ons naar bar/dancing Bermuda, alwaar voor de gehele meute 1000 vrij te besteden guldens ons opwachtten. We hoeven vast niet uit te leggen dat dit al binnen een ruime twintig minuten op was. Na nog wat drankjes te hebben gedaan om de vorige drankjes weg te spoelen trokken we voldaan weer te voet richting de Nieuwestraat. Daar wist een vrolijke meid ons te melden dat het bij haar gebruikelijk was om de wc-borstel uit te koken in een pannetje als deze vies was. Leek ons sowieso al absurd (een nieuwe kost hier € 1,60), maar de beste dame had het voor elkaar gekregen de pan te vergeten terwijl deze op het vuur stond. Resultaat: een verdwenen wc-borstel en een eigenaardig naar verbrand plastic riekende lucht in haar kamer, hoe vreemd. Na daar een tijdje over gekletst te hebben, je moet wat op zaterdagnacht, kregen wij en twee huisgenoten van ons opeens een zeer muzikale ingeving en werd het ter plekke geïmproviseerde “Willy Jean” ten gehore gebracht. Niets was ons te gek, beatboxen, percussie, noem maar op, het behoorde allemaal tot het repertoire wat soepeltjes op de mat werd gelegd. Daarbij bleek Teun erg geïnspireerd door de verbrande wc-borstel en nam hij een zeer gerespecteerde zangsolo voor zijn rekening.

De volgende ochtend maar weer eens besteed aan het skypen met familie en vrienden, maar al snel sloeg de opperbeste stemming een beetje om toen bleek dat de telefoon van Rick wederrechtelijk was weggenomen vanachter de tralies van het balkon. Daar je hier niet zo maar bij kon, moet dit een zeer vernuftige chollar (= inheemse zwerver) zijn geweest. Weer een les geleerd om je spullen altijd in de gaten te houden, ook als je er drie meter van af zit. Om de dag toch niet in mineur af te sluiten zijn we die avond afgereisd naar Mambo om daar wederom een Nope is Dope feest mee te maken. Voor de tweede keer dat weekend stonden we weer te housen op een lekker deuntje met een paar ijsbeertjes in de hand, niet slecht naar wij dachten.

De volgende morgen langs het politiebureau om aangifte te doen. Na best wel lang wachten werden we geholpen door een agente. Tot onze verbazing had zelfs zij gouden tanden in haar mond, het is toch wat met dat blingbling hier. Tijdens het opnemen van de aangifte nam ze overigens gerust even de moeite om meerdere malen met haar vriend te gaan bellen, iets wat in Nederland misschien wat ongebruikelijk is, maar waar wij inmiddels niet echt meer van opkijken. Voor de rest van de maandag mag u de beschrijving van de week ervoor gebruiken. Doe dat ook meteen maar voor dinsdag, met de uitzondering dat we sinds die dag beschikken over P.I.M.P.zwembroeken en ook meteen maar met een dikke P.I.M.P.sigaar zijn gaan P.I.M.P.E.N. bij de kroeg in onze straat, Miles Davis. Dat u het even weet. De stoelen die ze daar hebben zijn zo ongelofelijk veel beter dan het beste wat we hier tot nu toe hebben gehad, de strandbedjes bij Zanzibar, dat we het niet konden laten om op onze vrije avond daar even te gaan chillen.

De volgende woensdag zijn we in de pauze maar eens groot in gaan slaan bij de groothandel in de buurt van onze stage. We hadden vlees nodig, veel vlees. We waren namelijk door de twee dames die wij ontmoet hadden op het vliegveld de eerste dag van onze reis uitgenodigd om bij hun luxe appartement te komen barbecueën. Aangezien we al verhalen hadden gehoord over in wat voor luxe zij daar leven konden we dit aanbod natuurlijk niet laten liggen. Daarbij zijn het natuurlijk ook nog eens leuke dames om eens mee te kletsen over hoe we dit leven ervaren op Curaçao. Daar eenmaal aangekomen bleek dat ze geen woord teveel hadden gezegd: ze hadden een heerlijk zwembad, een normaal bed, een bank, tv, airco, schone koelkast, normale keuken en nog veel meer van wat voor jullie misschien als normaal in de oren klinkt, maar voor ons inmiddels pure weelde is geworden. Na heerlijk gebarbecued te hebben namen we nog een lekkere frisse duik in het zwembad, kletsten we nog honderduit over van alles en nog wat en trokken we uiteindelijk rond de klok van één weer richting de Nieuwestraat. We hebben afgesproken binnenkort weer eens samen te gaan eten, maar dan moesten wij onze kookkunsten maar eens gaan laten zien.

We merken dat er ondertussen al aardig wat zinnen op papier staan, dus we vatten de donderdag even snel samen. We zijn naar stage gegaan en zijn die avond niet meer uit geweest, omdat we de hele avond hebben liggen slapen. Zo.

De vrijdag dan, de dag waar door iedereen bij ons in huis al weken naar werd uitgekeken. Het themafeest op Mambo “Goud & Fout” stond namelijk op het programma. Die middag waren we Punda alvast ingetrokken om een passende outfit te scoren, een soort van indianengewaad met een pak badmutsen en wat tatoeages was het resultaat om trots op te zijn. De connaisseurs onder jullie weten inmiddels wel dat wij beiden onze hand niet omdraaien voor een verkleedpartijtje hier en daar.
Voor de gelegenheid was ook dit keer de partybus geregeld en stormde de hele menigte belachelijk uitgedoste feestgangers per bus door Willemstad. Menig ijsbeertje werd genuttigd en na een mooie rit stonden we met z’n allen op de parkeerplaats van Mambo. We waren echter nogal vroeg, wat resulteerde in een zangpartij waarin ongeveer alle Nederlandse liedjes voorbij zijn gekomen, al dan niet in juiste uitvoering, inclusief dansjes. De gehele avond was één groot feest waarbij het podium wederom van ons was en we de tijd van ons leven hebben gehad. De verwachtingen die onze huisgenoten hadden gewekt waren, naar onze mening, meer dan waargemaakt.

De zaterdag stond weer volgeboekt met onder andere een tripje naar vliegveld Hato. Naast dat we onze huisgenoot Lia zouden uitzwaaien en last-minutebezoek zouden ophalen, waren we uiteraard erg benieuwd of meneer X ook dit keer al z’n rekeningen had betaald en of wij hem nog geld schuldig waren. Eenmaal aangekomen was het al snel tijd om afscheid te nemen van Lia, aangezien we nog net op tijd waren om in te checken. Na een vlugge drie zoenen en het nodige gezwaai vertrok ook zij weer richting Nederland. Ook haar zullen we missen, maar we zien haar vast wel weer bij de reünie. Daarna was het tijd voor het inmiddels traditionele blikje Fristi op het terras en was het wachten geblazen tot de broer van Teun, Dirk, en een vriend van hem, Remi, zouden landen. Wachten is normaal al niet de leukste bezigheid die we kunnen bedenken, maar in de volle zon is het nog wat minder aangenaam. Gelukkig vond de douane, na het landen van de beide heren, de rij voor de controle van de koffers ook wat lang en besloten zij iedereen maar gewoon in één keer door te laten lopen. Al snel konden we dus in een hete propvol gestouwde auto aansluiten in de file voor de uitgang van Hato om vervolgens richting de residentie van de vakantiegangers te scheuren. Dirk en Remi konden onderweg vol overgave bevestigen dat onze P.I.M.P.mobiel zeker alle verwachtingen die wij ooit geschapen hadden waar maakt. Teun had voor hun bij de huisbaas van de dames waar wij gebarbecued hadden al van te voren een appartementje kunnen regelen, wat zeker in de smaak viel. Na de nodige opfrissingen en een korte trip naar de supermarkt was het dan tijd om snel even wat daghapjes te scoren al bodem voor de avond die komen ging. De vier biefstukken die ons voorgeschoteld werden waren dan wel van sterk wisselende kwaliteit, maar gingen er heerlijk in. Na het diner trokken we naar het balkon van de Nieuwestraat, alwaar we eindelijk de waterpijp eens op konden stoken. Ja dames en heren, het is eindelijk zover, na een lange en vruchteloze zoektocht naar shisha hier op het eiland beschikken wij eindelijk over een voorraadje. Dirk had vanuit Nederland een portie waterpijptabak voor ons mee weten te nemen en zodoende konden wij eindelijk de dikke walmen appelrook de lucht in blazen. Hoe langer je er op wacht, hoe lekkerder het wordt schijnbaar, want we hebben ons toch zeker twee uur hiermee kostelijk kunnen vermaken. Tel hier nog een flesje rum en wat polartjes bij op en de voorbereiding voor Hed Kandi was compleet.
Rond de klok van tien uur alvast vertrokken richting de Bermuda, waar het hele spektakel zich zou voltrekken, om een groot aantal speciale muntjes op te maken. Elke keer dat je namelijk munten koopt krijg je er een setje oranje muntjes gratis bij, maar deze kan je alleen op zaterdag tussen tien en twaalf inleveren. Na twee maanden sparen beschikten we al over een ruime voorraad en konden we gratis aan de bak. Het tempo waarin de BaCo’s en ijsbeertjes naar achteren gingen was redelijk tot aardig hoog te noemen, maar desondanks liet de echte feestsfeer nog wat op zich wachten. De muziek viel nogal tegen, eerlijk gezegd, in vergelijking tot de vorige editie. Net op het moment dat we allen wat dreigden in te kakken werd er omgeroepen dat er een duo-duo-sumoworstelwedstrijd gehouden zou worden op het kleine podium aan de achterkant van het feestterrein. Dat was precies wat wij nodig hadden en we trokken een sprintje om ons aan te melden. Bleek dat wij de enige enthousiastelingen waren en dat we het podium dus voor onszelf hadden. Het podium was eigenlijk niet meer dan een veredelde steiger met een paal op elke hoek, maar meer hadden wij echt niet nodig. Daar gingen we, ieder van ons vieren klom in een paal, strooide ceremonieel wat zout, boog naar het publiek en sprong vervolgens de arena in. Een titanenstrijd was het gevolg, waarbij ondertussen het podium dreigde in te storten doordat wij als zo fanatiek deze Japanse oersport probeerden te beoefenen. De inmiddels wel toegestroomde fans stonden op het punt ook de arena te betreden, maar de security vertelde ons dat ze die wel op afstand zouden houden en dat wij vooral door moesten gaan, al schudde de steiger daverend op zijn grondvesten. Uiteindelijk werd de strijd door de jury als onbeslist bestempeld en mochten wij de eerste prijs met ons vieren delen. De prijs bestond voornamelijk uit drank, maar ook eeuwige roem, en een gratis-naar-de-wc-muntje vielen ons ten deel. Daarnaast wonnen we ook nog eens de originaliteitsprijs, de publieksprijs en de fairplay-cup. De danseressen die bij Hed Kandi hoorden wilden ons nog op het podium feliciteren, maar die werden door de brede Harries van de beveiliging vakkundig op afstand gehouden.

Zondag was het wel weer tijd voor een beetje luieren dachten wij, dus zouden we maar weer eventjes naar Mambo vertrekken om daar geheel in Antilliaanse stijl de dag liggend op het strand door te brengen. Helaas gooide een tropisch regenbuitje roet in het eten, althans zo leek dat in eerste instantie. In een vlaag van genialiteit bedachten wij ons dat het weer aan de andere kant van het eiland dikwijls heel anders is en dat het daar dus wel mooi weer zou kunnen zijn. Dus wij met z’n vieren onze P.I.M.P.mobiel in en op naar Porto-Marie, een schijnbaar mooi strand waar wij ook nog nooit waren geweest. Onderweg nog erg veel last van een klein drupje hier en daar, maar toch na een half uurtje veilig aangekomen op een zeer mooi strand. Alsnog konden onze plannen om lekker te luieren in de zon en af en toe wat te zwemmen gerealiseerd worden. Toen de klok een beetje richting de avonduren begon te tikken besloten we maar snel een daghapje te gaan halen en ons op te maken voor een feestavondje bij het happy-hour van Wet&Wild. Uit onze eerdere verhalen was jullie wel duidelijk geworden dat dit bijna altijd resulteert in een groot succes, we kunnen jullie verzekeren dat dat dit keer ook het geval was. Tijdens onze danspasjes op het strand hebben we ook nog de familie Blind (o.a. Danny en Daley) zich zien vergrijpen aan de fles en waagden zij zich ook nog aan wat voorzichtige danspasjes. We kunnen jullie melden dat zij het van ons zouden winnen met voetballen, maar dat zij tijdens deze Caribische billenshakecontest toch echt het onderspit moesten delven. Dat er een kleine invasie van voetballers aan de gang is hier bleek ook wel uit het feit dat o.a. Vernon Anita, Leroy Fer en Theo Lucius zijn gespot de afgelopen week.

De maandag zijn we met een kleine vertraging op onze stage gearriveerd, maar liep de dag over het algemeen als alle andere stagedagen. Wel was het balen dat pas om half vijf de stroom uit viel, zo valt er natuurlijk weinig voordeel uit te halen.

Dinsdag ook weer een normale stagedag, met de aanvulling dat het lijkt alsof ons takenpakket langzamerhand is uitgebreid naar het spelen van receptie. Dit omdat onze collega in de ochtend steeds vaker er tussenuit piept en ons dan doodleuk de opdracht geeft om de telefoon op te nemen. Alsof wij zo vloeiend Papiaments spreken. Daarbij komt het ook nog wel eens voor dat wij maar ff moeten tekenen voor ontvangen pakketjes, cheques moeten uitdelen aan mensen die langskomen en ga zo maar door. Allemaal leuk en aardig, maar dat gaat wel ten koste van ons harde werktempo natuurlijk. ’s Avonds ook niets speciaals gedaan, beetje op ’t balkon gezeten en shisha gerookt.

Woensdag arriveerden Teun zijn ouders en schoonouders voor een korte vakantie op Curaçao en werden wij natuurlijk geacht hun resort eens te komen bewonderen, iets wat wij uiteraard met veel plezier hebben gedaan. Het was nu onze beurt om eens jaloers te worden, hemeltje wat een luxe. We gaan er niet te veel over vertellen, want alleen al het schrijven er over doet het water uit onze mond lopen. We laten het bij de steekwoorden: privéstrand, zwembad, airco en kingsize bed. Na het bewonderen van hun prachtige verblijflocatie zijn we gezamenlijk gaan eten en hebben we eens goed kunnen bijkletsen over hoe wij het hebben en wat er hier allemaal te doen is.

Tot zover een nieuwe editie van onze memoires. We hebben nog veel meer te vertellen uiteraard, maar we gaan dat horen jullie allemaal wel als we weer terug zijn. Voor Rick is dat 22 juli en in Teuns geval 5 augustus. Het lijkt nog ver weg, maar de tijd vliegt voorbij hier.
Wij gaan ons hier voorbereiden op het aanstormende WK. Inmiddels hebben we de nodige oranjeaccessoires binnen en is ook onze P.I.M.P.mobiel voorzien van oranje vlaggetjes. Oranje trapt af om half acht in de ochtend, Curaçaose tijd, bij ons wordt dat dus de wekker zetten om in te bieren. Succes gegarandeerd. We houden jullie op de hoogte van de verdere ontwikkelingen hier op de Antillen. Denk er om, Curaçao is géén feesteiland!

Ayo, groeten, laters, houdoe, kus kus, zwaai zwaai, a bientôt,

De Supersumomakamba’s

Teun en Rick