Twee stokstaartjes met een tafeltennisbatje

Dames en Heren van het goede leven,

Voor we aan een volgende aflevering van de verhalen van de superhelden Rick en Teun beginnen eerst even een inleidende alinea met de gebruikelijke excuses dat het allemaal zo lang op zich heeft laten wachten.
Welnu, dit heeft een aantal oorzaken. Ten eerste lijdt ook de schrijver in kwestie aan enige vorm van “writers block”, evenals één van onze vrienden in Australïe. De inspiratie en discipline om alle avonturen weer op het elektronische dagboek neer te pennen ontbraken simpelweg de laatste dagen. Daarbij komt ook nog dat we de afgelopen tijd weer erg druk zijn geweest met van alles en nog wat (lees: huishoudelijke taken en feestjes), we moesten even prioriteiten stellen. Het beste excuus van allemaal is nog wel dat we naast al die activiteiten ook nog extra bezig zijn geweest met onze stage, buiten kantooruren nog wel. Hoe dat allemaal in zijn werk is gegaan leest in het onderstaande lapje tekst. De inspiratie en discipline zijn weer gevonden, we steken van wal.

Donderdag 10 juni 2010, plaats delict: Willemstad, Curaçao. Nieuwestraat 7 is de laatste dagen het toneel van een grote leegloop, wat ook deze dag weer duidelijk zou worden. Het was namelijk tijd om afscheid te gaan nemen van Jantine en Nicolette. Zelf hadden ze al geregeld dat hun afscheid niet ongemerkt voorbij zou gaan; het hele huis was uitgenodigd om eens gezellig met z’n allen te gaan eten bij het Wilhelminaplein. Drie aaneengeschakelde tafels met in totaal 22 eters was het resultaat. Het eten liet door de grote drukte wat lang op zich wachten, maar dat mocht de pret niet drukken. Om de gezellige avond compleet te maken werd ook café De Tijd met een bezoekje vereerd, het was immers donderdag, en besloten enkelen onder ons ook nog een poging te wagen om bar/dancing Bermuda onveilig te gaan maken. Helaas spatte alle hoop hierop bij de gesloten deur van Bermuda uiteen. Toch maar weer terug naar De Tijd om daar tot half vier aan de tafel te hangen, de lampen aan te zien gaan, de vogeltjes te horen fluiten en zelf ook een poging te wagen om de nachtegaal uit te hangen. De wilde avond vervolgde zich op het balkon van Nieuwestraat 7, maar al snel was het toch echt tijd om naar bed te gaan. In het geval van de schrijver was dit inmiddels een vers aangekochte prachtige hangmat geworden, het chillen wordt de laatste tijd tot een hoger niveau getild hier. Overigens heeft niet iedereen die nacht het bed kunnen halen en werd zelfs het tuinmeubilair als slaapplaats gebruikt, totdat de regen roet in het eten gooide. U merkt het, praktisch gezien was het weekend begonnen!

De vrijdag vonden de ouders en schoonouders van Teun het contrast tussen hun luxe resort en ons bescheiden optrekje wel erg groot en besloten ze ons ter compensatie mee te vragen voor het diner. Van ons als inboorlingen werd dan wel verwacht een knus restaurant uit te zoeken. Wij zijn de kwaadsten niet en de keus viel op aanraden van onze huisgenoten op de Grill King. Klinkt als een Antilliaanse variant van een fastfoodketen, maar niets is minder waar. Ergens toch wat achteraf gelegen vonden we dit pittoreske restaurant gelegen aan de Caribische zee vol sfeer en Argentijnse huislijkheden. Heerlijk gegeten, gezellig bijgepraat, genoten van de sfeer en voldaan keerden we huiswaarts, alwaar het wekelijkse spektakel van de vrijdagavond al op ons zat te wachten: Kingsen. We zijn van mening dat de beschrijving “als vanouds” na al de keren dat we hier over bericht hebben wel volstaat voor een goede sfeerimpressie. De avond werd wederom besloten in bar/dancing Bermuda, na een ietwat slap begin werd ook hier de vloer enige centimeters naar beneden gedanst.

De dag erop was het dan maar onze beurt om culinair uit te pakken en al onze grote verhalen over piraten waar te maken, tijd voor een kleine tour rond over het eiland. Ten eerste natuurlijk één van de mooiste strandjes van Curaçao laten zien, Grote Knip. Hier konden we eindelijk onze snorkelsystemen uitproberen, aangezien vanuit Nederland een verse lading snorkels was meegenomen. Toch wel een keer leuk om te zien wat er nou precies aan je tenen knabbelt als je aan het zwemmen bent. Na even een verschroeid huidje te hebben gehaald, vervolgden we onze weg naar het verlaten resort, daar waar de piraten heersen. Gewapend met een koelbox ijsberen, vlees en wat stokbrood lag er een mooie middag/avond in het verschiet. Na een korte poging tot snorkelen en een kleine rondleiding door het resort was het tijd om een flink kampvuur aan te leggen om eventueel aanwezige piraten te laten weten dat we klaar voor de strijd waren. Ondanks dat het hele resort kort en klein geslagen is wisten zelfs beide vaders nog het één en ander te slopen om op het kampvuur te gooien. En ondertussen iedereen zich maar af vragen waarom het zo’n puinhoop is :P

Voor de zondag schakelen we even over naar de andere correspondent binnen ons schrijversduo, aangezien Rick deze dag besteed heeft met skype en Teun wel de wijde wereld in is getrokken. **De dag begon vroeg, om 11.30 begon de wandeling, op naar een nieuwe P.I.M.P. mobiel van de papa’s en mama’s. Voor de verandering een auto met airco, sideskirts en een radio. De papa’s en mama’s wilde graag wat cultuur snuiven dus op naar Sheta Boka. Waar de zee wat wilder is, de golven tot boven het strottenhoofd komen en de hagedissen aan je tenen knabbelen. Na deze attractie op zoek naar wat verkoeling op een klein strandje bij Westpunt. Na wat dompelen, snorkelen en af te zijn gekoeld begonnen de maagjes te knorren. Op zoek naar een typisch Antilliaans restaurantje. Met zijn vijven weer de auto in en daar kwamen we aan bij landhuis ‘Dokterstuin’. Teun liep even naar binnen om de kaart te inspecteren. Het landhuis zag er erg gezellig en Antilliaans uit en de kaart was lekker simpel. Twee soorten kip, vijf soorten Stoba(typisch antiliaans vleesgerecht) en drie soorten vis. Het restaurant was helemaal leeg, wat ons de mogelijkheid gaf een tafeltje uitzoeken waar je je eten sneller op kon eten dan de mieren. Een aardige vrouw kwam naar ons toe en vroeg of wat wilde drinken, vervolgens gaf ze de kaart en legde ze uit wat ze nog te bieden had. Dit kwam neer op één soort stoba, één soort vis en één kipgerecht. De keuze was dus niet zo moeilijk, iedereen had besteld en Antilliaans was het eten in ieder geval. De botjes en de vetkwabbels maakte een heerlijke combo met de hoeveelheid saus. Tijd om af te rekenen en door te scheuren naar de Nieuwestraat, we hadden immers nog een happy hour te halen op wet&wild. Rick had zijn sociale sessie afgerond, de moeders moesten nog even wat plamuurwerk verrichten en daar gingen we. Net op tijd om wat bier, wijn en sex on the beach in te slaan. Na wat drankjes en wat gepraat, kon het dansen beginnen. De papa’s en mama’s wisten van geen ophouden. De shirtjes gingen uit en de housemoves uit de jaren ’80 werden uit de tenen geschud. Na enkele uurtjes vonden ze het gescheten op één verstekeling na. De wijntjes bleken goed te smaken en ze had een deal gemaakt met de taxichauffeur, die haar later die avond op kwam halen. Nadat ze op het blok helemaal uit haar dak stond te gaan werd het Teun te veel en heeft hij de taxi maar een smsje gestuurd in, no-time stond hij voor de deur. De feestavond is vervolgens netjes afgemaakt door de jeugd. **

De ochtend erna erg vroeg op, maar geheel vrijwillig. Om 6:00 trokken we volledig uitgedost richting het terras om alvast een uitgebreid ontbijtje te nuttigen als voorbereiding op het moment waar we al weken naar uitkeken: Oranje! De meesten verklaarden ons voor gek dat we zo ontzettend vroeg gingen, aangezien pas om 7:30 afgetrapt zou worden, maar we hadden toch zeker één van de beste plekjes weten te bemachtigen en als kers op de taart voor het eerst echt goed ontbeten, dat was het vroege opstaan zeker waard. Dat Holland een niet al te attractieve partij op de groene mat legde mocht de pret niet drukken; de punten waren binnen en de polar smaakte er niet minder om. Het vroege opstaan had echter wel een bijeffect, de rest van de dag hebben we chillend/slapend in onze hangmatten doorgebracht.

De dinsdag was het na stage alweer tijd voor een afscheidsdiner met de (schoon)ouders van Teun. Dit keer bij het nog mooier gelegen Hook’s Hut. Onder een rieten afdakje, midden op het strand, ondergaande zon en een prachtig uitzicht op de zee, wat wil een mens nog meer. Daarbij was het eten heerlijk en zijn we nog even gezellig blijven hangen om wat na te borrelen. Uiteindelijk was het moment dan toch daar en moesten we afscheid nemen. We gingen echter niet met lege handen naar huis: naast de vele gelukswensen, de knuffels, de zoenen en een voorraad leverworst, kaasjes en jammetjes kregen we twee prachtige oranje vuvuzela’s in onze handen gedrukt. Eenmaal thuisgekomen hebben we ook maar meteen onze huisgenoten luidruchtig op de hoogte gebracht van onze nieuwe aanwinsten. Het geluid laat zich moeilijk accuraat beschrijven, al hoef ik dat niemand in de wereld meer uit te leggen, maar in stripboekstijl klinken onze vuvuzela’s ongeveer zo: PWOAAAAP. Het schijnt dat de exemplaren die wij in ons bezit hebben dan ook veel zeldzamer zijn dan de doodnormale BZZZZZ-vuvuzela en de PRRRRT-vuvuzela. Dat bleek maar weer uit het feit dat de bewaking hier in de straat het smoesje “geluidsoverlast in de vroege ochtenduren” wilde gebruiken om onze vuvuzela’s in beslag te nemen en dan stiekem te verkopen op de zwarte vuvuzelamarkt. Waar haalt hij het lef vandaan. Wij zitten inmiddels lang genoeg in de vuvuzela-undergroundscene om door deze vertoning heen te kijken en te weten dat wij twee prachtexemplaren in huis hebben. We hebben ons dan ook aangemeld voor de eerstvolgende aflevering van Tussen kunst & kitch, kijkt u allen, kijkt u allen!

De daaropvolgende woensdag is dan het eerste moment van dit verhaal waar we zelfs buiten kantooruren met onze stage zijn bezig geweest, buiten het vele nachten wakker liggen om de beste plannen voor ons onderzoek te verzinnen dan. We gingen op audiëntie bij de medische adviescommissie van onze stagewerkgever, dit om de plannen door te nemen en hun oordeel hierover te horen. Ze vonden onze opzet, een stappenplan waarmee diabeten zelf een goed voedingspatroon kunnen samenstellen, een goed idee, maar ze hadden nog wel de nodige op- en aanmerkingen. Heel kort door de bocht kwam het er op neer dat het proberen een Antilliaan(se) zijn/haar voedingspatroon te veranderen eigenlijk onbegonnen werk is en dat het onderzoeken van de prijzen ook best nutteloos is, aangezien de prijzen ongeveer elke week verschillen. Daarbij was er ook nog de opbouwende kritiek dat wij het kennisniveau van de gemiddelde Antilliaan iets te hoog hadden ingeschat en we dus niet al te diep op de stof moesten ingaan. Eerst waren we nog best wel uit het veld geslagen hierdoor, maar na een moment van berusting gloorde er nog genoeg hoop aan de horizon. We konden namelijk nog best uit de voeten met het advies van de commissie om niet te diep op de stof in te gaan en bedachten onszelf ook nog dat onze doelgroep bestaat uit mensen die in principe nog best serieus met hun aandoening omgaan en waarschijnlijk wel bereid zijn moeite te doen om hun voedingspatroon aan te passen. Ons plan is nu om nog steeds een stappenplan op te stellen, zij het wat minder uitgebreid, en daarbij ook een folder te maken waarin de basisbeginselen van voeding bij diabetes worden uitgelegd. Een mooi plan, naar wij dachten, nu alleen de uitvoering nog.

De volgende dag stond er weer een aangenaam stukje ontspannen op het programma, we mochten namelijk onze kookkunsten gaan laten zien bij de dames die we op het vliegveld hadden ontmoet, Millie en Lyan. Na even bijgekletst te hebben over de laatste belevenissen zijn we maar aan de slag gegaan om enkele wraps in elkaar te toveren. Vervolgens was het tijd om met een ijsbeer in de hand lekker rond te dobberen in hun zwembad, luxe ten top. Als kers op de taart kregen we van de dames ook nog een toetje waar je u tegen zegt voorgeschoteld, stracciatella-ijs met daarbij ook nog eens waterijs. Het drie-gangen-menu was meer dan compleet. Rond de klok van 23:30 was het weer tijd om richting de Nieuwestraat te gaan, we moesten nog afscheid gaan nemen van Joyce. Nog even snel een klein potje kingsen zat er helaas niet in, maar dat houdt ze nog van ons tegoed dan.

De vrijdag stond er voor de verandering geen kingsen op het programma, maar werd de waterpijp ditmaal gevuld met rum. We waren iets te enthousiast met de rum, wat de smaak wel heel erg sterk maakte, maar we hebben ons toch kostelijk weten te vermaken. Vervolgens weer vetrokken naar de Bermuda, waar op dat moment een band stond te spelen. Toen de zangeres op een gegeven moment meldde dat de stroom het niet meer deed bij enkele leden van hun ensemble roken wij onze kans. In koor schalde het dan ook over de gehele dansvloer: “Ik ben verliefd op het meisje van de oliebollenkraam, rietsiepie rietsiepoe rietsiepa!” en een hossende menigte was het gevolg. Mede door het uitdelen van handtekeningen en fans die met ons op de foto wilden liep de avond uit tot 3 uur, iets wat van te voren niet echt de bedoeling was, maar je hebt wel eens van die dagen he.

Enkele schamele uurtjes later konden we weer vroeg uit de veren voor een druk gevulde dag. Uiteraard konden we na een overdadig ontbijtje op het terras in de vroege morgen wederom de Hollandse glorie de volle drie punten in de spreekwoordelijke tas zien doen, maar de weinige uurtjes slaap in combinatie met het niet al te florissante voetbal deed de uitwerking van de zwaartekracht op onze oogleden weinig goeds. Tijd voor een klein momentje in de hangmat, al kon dat niet al te lang duren aangezien het moment der momenten was aangebroken. De dag waar iedereen binnen de diabetesstichting al tijden naar uit zat te kijken, de dag waarop het allemaal zou gebeuren, de dag die volgens velen nog lang in ons geheugen gegrift zou staan, de dag waarop wij iets zouden meemaken wat we nog nooit hadden meegemaakt, de dag die alle andere dagen overbodig zou maken, de dag die alle andere dagen zou overtreffen, de dag der dagen was daar, Sokudidag! Vol verwachting kwamen we rond het middaguur aan op ranch “De Herberg” alwaar wij een tachtigtal mensen aandachtig luisterend naar een spreker aantroffen. Waren we eerst nog bang deze mensen in al hun concentratie te storen, werden we voor we het wisten meegesleurd naar de bar, kregen we een djoes in de hand en stonden we het volgende ogenblik achteraan in de rij voor het eten. Dat de Antillianen vaak ’s middags de hoofdmaaltijd verorberen en dat het geen mis te verstane porties zijn werd ons maar al te snel duidelijk; toen we eenmaal de acht bakken waaruit we allemaal een flinke schep kregen waren gepasseerd lag er een berg voer op ons bord waar geen tien daghappen tegenop konden. Daar achteraan kwam nog een toetje en zo konden we met een volle maag gaan zitten voor de loterij. Wat op zich een saaie aangelegenheid was werd door de aanwezigen omgetoverd tot een ware stand up comedyshow; iedereen die prijs had kwam naar voren, nam zijn/haar fruitpakket, glucosemeter of waardebon voor een massage in ontvangst en hield minstens enkele minuten een praatje in de microfoon. Ware spreekstalmeesters waren het, stuk voor stuk. Wij begrepen er zelf geen ene mallemoer van, aangezien alles in het Papiaments was die dag, maar iedereen lag om de haverklap in een deuk waarbij het letterlijk dijenkletsen was. Daarbij hadden ook aardig wat mensen fluitjes gekregen om het feest compleet te maken. Het zal allemaal vast grappig zijn geweest, was het ook zeker om te zien, maar wij besloten ons maar nuttig te gaan maken achter de bar. Tussen al het uitdelen van djoesjes door konden we nog net zien dat de loterij was afgelopen en de dansvloer werd klaargemaakt. Daar gingen ze hoor, ondanks de gemiddelde leeftijd van pak ‘m beet 70 lentes jong werden er opvallend soepeltjes wat buchachamoves en latin groove danspasjes uitgegooid. Heel grappig om te zien, maar toen ons gevraagd werd mee te doen moesten we toch vriendelijk bedanken. De spieren waren wat stram, vroeg uit bed gegaan, jullie kennen het wel. Na nog eventjes gekletst te hebben met wat leden van het bestuur en de nodige handen geschud te hebben tijdens het voorstelrondje zijn we maar weer huiswaarts gekeerd, het was wel weer mooi geweest.

De zondagse rust werd vroeg in de ochtend wreed verstoord toen bleek dat de plaatselijke jeugd het ultieme plan had bedacht om in onze straat te gaan surfen. Het had zo hard geregend dat er als het ware een riviertje van regenwater door onze straat stroomde, waarop de beste jongelui met zelfgemaakte surfplanken van piepschuim de raarste capriolen uithaalden. Eenmaal bekomen van de schrik beseften we ons opeens dat de stroom het niet meer deed, alweer. Door het regenachtige weer en de wat koelere temperatuur die dat met zich mee brengt was het de ideale dag om chillend in onze hangmatten door te brengen met wat muziek en eventueel een filmpje, maar helaas werd dat ons die dag niet gegund. Dan toen maar wat huishoudelijke taken op ons genomen met enkele huisgenoten: boodschappen doen, de gootsteen ontruimen van de totale voorraad bestek, servies en kookgerei en wat opruimen. Hadden we onze goede daad van die dag ook weer verricht. Die avond een zeer wette Wet&Wild meegemaakt, een zeer wilde trouwens ook. De regen kwam met bakken uit de hemel, maar dat mocht onze pret niet drukken. Drijf en drijfnat hebben we daar toch zeker enkele uurtjes de grootste lol gehad. Das weer eens wat anders dan het klamme zweet van een normaal dagje strand.

Die maandag er op hebben we afgezien van een gesprek met een diëtiste een doodnormale stagedag gedraaid. Dat mag ook genoteerd worden voor de dinsdag en de woensdag. De donderdag stond in het teken van een afspraak met nog een diëtiste, voetbal kijken en daarna nog een afspraak met onze stagebegeleidster. Met die diëtiste zijn we weer een paar stappen verder gekomen, het voetbal bleef bij ons steken op een 2-1 resultaat en die gladde Italianen liggen er tot onze grote vreugde uit, maar onze stagebegeleidster kwam helaas voor de derde keer niet opdagen. Nu hebben we meteen dan maar een afspraak voor de vrijdag geregeld, dus zo’n ramp is het nou ook weer niet, maar het feit dat we dus voor niets de wedstrijd op water en droog brood moesten kijken en het dus aan de nodige ijsbeertjes ontbrak deed ons diep bedroefd naar huis toe keren. Wees niet bang dat we nu bij de pakken neer gaan zitten, morgen is het weer weekend, dus het valt allemaal wel mee.

Nog even ter informatie, ter ere van Michael Jackson, die ongeveer een jaar geleden de eeuwige jachtvelden opzocht, werden er hier op het eiland twee heuse memorialtours gereden door de lokale motormuizenclubs. De pitstop onderweg was bij één van de cafés bij ons in de straat, wat een aardig tafereeltje opleverde. De een nog fraaier opgevoerd dan de ander kwamen ze met een vrachtwagenlading aan decibellen door de straat gedenderd. Een waar spektakel om te zien. We hebben er een filmpje van, dus wie weet binnenkort te zien op deze site.

Dat was het dan weer voor deze keer. De terugkeer naar Nederland is al bijna in zicht, maar we zullen die laatste weken nog zeker het één en ander aan avonturen beleven, waarvan we jullie uiteraard op de hoogte zullen houden. Tot de volgende keer maar weer!

Wat hoorden we nu trouwens, moeten wij jaloers gaan worden op jullie klimaat?

Ayo,

Zanger Teun en Zanger Rick

P.S. Foto's volgen