Uberfisch en Red-Belly-Masterfish

Aloha woeste zeeschuimers,

Na een lange tijd van radiostilte treffen we elkaar weer op de digitale snelweg, een warm welkom. Dit keer geen excuses voor het niet updaten van onze memoires, we waren gewoon lui. Daarmee hebben we onszelf deze keer wel in de vingers geschoten, aangezien we nu erg diep in ons geheugen moeten graven om de avonturen van een kleine 4 weken geleden boven te krijgen. Niet getreurd, we gaan toch op goed geluk een poging wagen. Kleine waarschuwing: dit is het langste verhaal tot nu toe ;)

We trappen af op de laatste vrijdag van juni. Niets bijzonders gebeurd, gaan we ook niets bijzonders over vertellen. Wederom aan het kingsen geslagen en de avond afgesloten in Bermuda. Nodige polartjes gedronken, nodige danspasjes gedaan, nodige gekke dingen op de terugtocht beleefd.

De volgende dag maar in de auto gestapt om bij te komen op het mooie strand Blue bay, het thuis van Donatello, Leonarde, Michaelangelo en Rafaël. We zijn nog wezen snorkelen om bij deze groene vriendjes op de thee te komen, maar de heren gaven helaas geen thuis. Dan maar een beetje afbakken, aangezien de zon zich van zijn sterkste kant liet zien. Je moet wat hè. Die avond zijn we ons geluk maar eens gaan beproeven in één van de vele casino’s die Curaçao rijk is. Dat deden we dan ook niet onverdienstelijk en na een uurtje roulette konden we 150 NAF’jes rijker huiswaarts keren. We hadden van te voren het idee om onze winst op te drinken aan BaCo, maar dat leek ons bij nader inzien toch een minder goed plan, aangezien we er dan ieder 25 voor onze kiezen hadden gekregen.

De zondag hebben we gebruikt om onze sociale contacten aan de andere kant van de grote plas weer eens op peil te houden en om een beetje bij te komen van onze gokinspanningen zijn we wederom richting strand getrokken. Wat een sleur he, elke keer weer op die witte stranden moeten liggen. Daarna op naar de daghap en de happy-hours bij Mambo en Wet&Wild, dat breekt zo lekker de week.

Maandag, tijd voor voetbal! Slowakije netjes van de mat geschoven en op naar de kwartfinale. Deze keer zijn we de oranje helden niet bij het gebruikelijke Wilhelminaplein gaan aanmoedigen, maar zijn we op invitatie van versterkingen uit Krimpen aan den IJssel bij het mooie resort Lions Dive gaan kijken. De buren van Rick waren namelijk aangekomen voor een welverdiende vakantie op Dushi Korsou. Na het even prachtig gelegen als luxe appartement te hebben bekeken zijn we watertandend maar richting stage vertrokken. ’s Avonds er maar een etentje met de hele groep tegenaan gegooid, de laatste tijd zijn we wat meer de culinaire hoogstandjes van het eiland aan het beproeven geslagen. Het is op zich niet veel bijzonders allemaal, maar ’t valt toch altijd weer goed in de smaak. Lekker eten, daar houden ze wel van hier op de Antillen. U mag de gemiddelde buikomvang van de doorsnee Antilliaan hiervoor als bewijs aanvaarden.

Dan dinsdag. Tsja, dinsdag is ook maar gewoon een dinsdag. Woensdag voelt meestal ook als een dinsdag. U begrijpt het, we hebben niets vermeldingswaardigs meegemaakt.

De donderdag zijn we maar eens op bezoek gegaan bij Lions Dive om een beetje bij te kletsen over onze ervaringen, tips en wetenswaardigheden over Curaçao en de dagelijkse gang van zaken in Krimpen. Ons werd gevraagd of we nog een kaartspelletje wisten. “Ja Elvis en Barbie.” “Wat?” “Elvis en Barbie.” “Ken ik niet” “Kingsen dan maar?” Het bleek een schot in de roos. Na al onze verhalen waren ze toch een beetje nieuwsgierig geworden wat kingsen dan allemaal wel niet inhoud. Na een kleine uitleg maar snel van start gegaan en 52 kaarten later waren ze overtuigd: kingsen is een prachtige manier om de avond vol lachen, gieren, brullen en dijenkletsen door te komen. Geen verliezers, alleen maar winnaars. Na afloop werd Rick dan ook verteld: “Dit is zo mooi, dit moeten we eens een keer met je vader en moeder gaan spelen.”

De volgende dag stond de Dia di Bandera op het programma, de nationale feestdag. Nou, een mooie feestdag is het geworden en tegelijkertijd was het ook nog de productiefste stagedag tot nu toe, terwijl ons toch nadrukkelijk op het hart was gedrukt niet op stage te verschijnen. Allereerst kijken hoe de zogenaamde samba-kanaries duidelijk werd gemaakt dat ze het vliegtuig naar Rio konden gaan pakken. Ook hier op de Antillen was het ontzettend spannend en daarbij was het gehalte Oranje- en Braziliëfans ongeveer gelijk op Curaçao. Voor velen dus dé kraker van het toernooi. Reden genoeg voor een feest van jewelste. Nadat we de polonaise hadden gelopen en de batterijen van onze volautomatische vuvuzela’s op waren, zijn we richting stage vertrokken, er moest nog een deadline gehaald worden. Teun toeterend achter het stuur, Rick uit het raam hangend wapperend met de vlag. Onderweg kwamen we nog wat Brazilianen tegen en hebben we ze het maar even lekker ingewreven, altijd leuk.
Op stage hebben we tot in de overuren gewerkt om het grootste deel van onze opdracht af te krijgen. Dat krijg je na drie maanden chillen. Gelukkig presteren we beide goed onder druk en mochten we zeker trots zijn wat we allemaal gedaan hadden toen we weer in de auto terug stapten. Goed geluimd konden zelfs de vele files vanwege de Dia di Bandera onze dag niet meer stuk krijgen. We waren nog net op tijd om aan te schuiven bij de Grill King om de verjaardag van één van onze huisgenoten te vieren. Na een overdaad aan spare-ribs en de nodige porties gezelligheid konden we voldaan terug naar de Nieuwestraat. Maar het feest was nog niet afgelopen, nee nee nee. Eerst even chillen en uitbuiken op het balkon en dan op naar Latin Hills bij Villa Marie. Klinkt als een r&b-hiphopfeestje, maar wij gingen er al vanuit dat het voornamelijk house zou zijn wat de klok sloeg. Terecht bleek bij aankomst. Alles was tot in de puntjes verzorgd: mooie locatie, leuke aankleding, goede muziek, genoeg personeel en beveiliging en de kaarten met korting verkregen. Het enige jammere was dat wij tot de selecte groep van welgeteld 23 bezoekers hoorden.
Maarja, onze dag kon niet meer stuk dus hadden we al onze schroom maar van ons afgezet en zijn we vol overgave aan de bar gaan zitten. Na aan de praat geraakt te zijn met de enige andere twee blanken van alle aanwezigen hebben we nog een tijd staan kletsen met Jack White, een Antilliaan uit Friesland. De man praten honderduit over het uitgaansleven van Nederland en Curaçao, er kwam geen eind aan. Hoefde ook niet, want het was best gezellig. Na een kleine twee uurtjes hebben we afscheid genomen van Jack White en Latin Hills. Onze taak zat er op, de munten waren er doorheen.

Zaterdag was het tijd voor actie: drie uur lang onbeperkt paintballen op de vlakte bij Hato. Nadat we in onze veel te warme overalls waren gehesen en een lekker zweetmaskertje op kregen konden we het slagveld betreden. Het was groot, het was vervallen, het was ruig en het was voornamelijk erg leuk! Nog mooier was het dat we een groep Duitsers tegen het lijf liepen die op dat moment ook aan het paintballen waren. Na een snel overleg met onze oosterburen besloten we een partijtje Nederland-Duitsland te houden, vooruitlopend op de eventuele finale van het WK. Team “Op klompen” tegen team “Jawohl, bratwurst”. Nadat de Hollanders al snel op voorsprong waren gekomen ging de strijd gedurende de wedstrijd lange tijd gelijk op, totdat team Jawohl, bratwurst in de laatste minuten langszij kwam. De verlenging gaf geen uitsluitsel en de strafballen volgden. Dat dit er nogal Spartaans aan toe ging laat zich gemakkelijk raden: een persoon van het ene team moest tegen een soort van schietschijf gaan staan, waarop de persoon van het andere team vanaf elf meter mag schieten. Raak was 1 punt, de roos was 3 punten en mis was uiteraard niets. Nadat zowel de Hollanders als de Duitsers in eerste instantie alles raakten miste bezweek Wolfgang van het Duitse team onder de druk. Aan Teun, die overigens de hele wedstrijd in een konijnenpak had rond gelopen vanwege een verloren weddenschap over een pinball-record, de schone taak om het vonnis te vellen. Dat Teun een ware cowboy is bleek al in de grotten van Hato met de Salina Sonarbuffels, maar dit keer toverde hij echt zijn wildwest kunsten uit de hoge hoed. Als een ware Panenka bleek Teun over ijzeren zenuwen te beschikken; hij liet zich blinddoeken, deed een paar stappen achteruit en schoot midden in de roos. Rudi, slachtoffer van dienst bevestigde de treffer met een ware oerkreet, die al snel werd overstemd door een enorm gejuich uit het Hollandse kamp. Viva Hollandia!
Die avond hebben we onze overwinning luister bijgezet in Bermuda bij een volgende editie van Hed Kandi. Na afloop hebben we op het terras kennis gemaakt met Harold (spreek uit: Hoaaaaarold). Dat is voor jullie lezers natuurlijk niet interessant, maar dat is voor onszelf wel weer leuk om te lezen als we oud en bejaard zijn.

De zondag er op was het chillen geblazen op het strand van Mambo. Na de gebruikelijke uurtjes zon vertrokken we richting Punda om voor de laatste keer af te spreken met Millie en Lyan. Ze zouden de dag er op vertrekken en hadden ons uitgenodigd om nog wat te gaan drinken. Helaas was alles dicht, maar een geluk bij een ongeluk was dat de beroemde ijsboer in het Riffort nog open was. Na een drankje te hebben gedaan en te hebben bijgekletst over de avonturen van de laatste weken moesten we en zouden we per se een ijsje gaan halen, niet verkeerd naar wij dachten. Ze hadden niets teveel gezegd, het ijs was echt heerlijk. Toen afscheid moeten nemen, voor hun zat het avontuur er op, wij hadden nog twee weken te gaan.

Die maandag hadden we behalve een gesprek met de diëtiste niets noemenswaardigs op het programma en hebben we ook daadwerkelijk weinig uitgevoerd. De dinsdag eveneens: we hebben wederom voetbal gekeken bij Lions Dive en verder niets gedaan behalve stage. Nederland-Urugay, u kent de uitslag.

De woensdag konden we weer wat serieuzer aan de bak, we moesten een presentatie houden voor het bestuur van onze stagewerkgever. Onze plannen werden met veel enthousiasme ontvangen en na wat opbouwende mededelingen konden we weer even snel als we gekomen waren naar huis. Het zat goed.

De volgende dag lieten we ons weer van onze culinaire fijnproeverskant zien bij de Ribs-factory, een afscheidsetentje voor Marije en Jurrie. Het was lekker en ook nog eens gezellig, wat wil eens mens nog meer. Vervolgens met z’n allen naar cafe De Tijd, zoals gebruikelijk, maar dit keer ook de avond voortgezet in Cinco. Dat iedereen al wat alcohol achter de kiezen had was wel te merken. Polonaises op nummers die daar helemaal niet om vroegen, de raarste volksdansen en de meest achterlijke poses voor de camera waren het resultaat. Of jullie deze foto’s nog te zien krijgen is nog onduidelijk, de censuurcommissie moet hierover nog beraadslagen.

De ochtend die er op volgde was het zwaar, erg zwaar om op te staan. Voor de eerste keer deze stageperiode hebben we moeten afhaken, we zijn lekker gaan uitslapen en niet aan het werk gegaan. Moet kunnen. Wel de auto ingestapt om Jurrie en Marije uit te zwaaien op het vliegveld. Na afloop uiteraard weer een Fristi gehaald en gekeken of Meneer X nog aanwezig was. Helaas was dit niet het geval. Wel vond Teun het nodig om met de autosleutel een aansteker te opereren. De aansteker bleek echter wel een tikkeltje sterker dan de autosleutel, paniek! Dan komt toch het moment dat een P.I.M.P.mobiel als de onze van pas komt, ook met een halve sleutel begint onze wagen vol goede moed te pruttelen. De deuren konden alleen niet meer open of op slot, maar in een vlaag van verstandsverbijstering had Teun vergeten de deur op slot te doen voor we naar de vertrekhal liepen. Het zit ons wel mee.

Zaterdag was geen bijzondere dag, laten we het houden op “waterpijp” en “casino”, dit keer zonder winst helaas.

Zondag was natuurlijk het moment waar het ganse land naar uit had gekeken, de dag van de finale. Terwijl iedereen zich al aan het bezatten was aan de ijsberen konden wij eerst naar een algemene ledenvergadering van onze stage, alwaar wij een presentatie mochten houden. Dit was het moment waarop we er moesten staan, voelden we en we zouden er ook staan. We hadden beide onze praatjes tot in de puntjes voorbereid, inclusief grappen om het ijs te breken en wisten precies wat we wilden vertellen en hoe we dat gingen doen. Na wat oefenen bleek dat we ongeveer 20 minuten nodig zouden hebben. We hadden er nog zin in gekregen ook. Het kwam dan ook best wel als een domper aan dat we te horen kregen dat we maar gewoon simpel moesten vertellen waar we mee bezig waren en dat ook nog eens in ongeveer drie minuten. Maargoed, we lieten onszelf niet uit het veld slaan en hielden dan maar een verkort praatje. Voordeel was dat we dan wel weer sneller naar huis konden racen om in volledig oranjetenue en gewapend met wat opgevoerde vuvuzela’s richting Cinco te snellen om voetbal te kijken. De toko was werkelijk stampvol, er kon niemand meer bij. De sfeer was voor en gedurende de wedstrijd fantastisch, achteraf natuurlijk wat minder. Over de wedstrijd gaan we het verder niet hebben, hier was de sfeer waarschijnlijk hetzelfde als in Nederland. Na afloop maar richting de McDonalds gegaan, ook bij verlies moet de maag tevreden gehouden worden. Bij het centrum aangekomen leek het wel of de oorlog was uitgebroken, aangezien de ene politiewagen na de andere met sirenes voorbij kwam snellen en er ook nog eens wat straten waren afgesloten. Enkele Nederlandse militairen konden blijkbaar het verlies niet aan en waren een vechtpartij begonnen met een Antilliaanse fan van Spanje, waarbij ook nog eens de flessen en stoeptegels over het terras van het Wilhelminaplein vlogen. De politie heeft nog in de lucht moeten schieten om het zootje ongeregeld tot bedaren te krijgen. De negatieve indruk die wij van de Nederlandse militairen op Curaçao kregen tijdens Koninginnedag was bij deze maar weer eens bevestigd.

De gelaten sfeer van zondag was maandag nog een beetje blijven hangen, waardoor niemand echt aanstalten heeft gemaakt om ook maar iets behalve stage lopen te ondernemen. Wel is die dag Thomas uit Nieuwestraat 7 vertrokken naar Nederland, wat het totaal bewoners van ons huis nu tot een dieptepunt van 7 heeft gebracht.

Dinsdagavond waren we uitgenodigd om te komen barbecueën bij Margo en haar neef Stefan, die vanuit ons huis verhuisd waren naar een wat luxer optrekje op het eiland. Dat het erg gezellig was bleek wel uit het feit dat we pas elf ijsberen de man later om twee uur ’s nachts huiswaarts gingen. Heerlijk gegeten en ook nog eens leuk kennis gemaakt met een Nederlands stel dat hier inmiddels als een jaar of drie woont. Van hun kant werden de verhalen uit de oude doos weer eens boven water gehaald, waar we geweldig om hebben moeten lachen.

De woensdag stond in het teken van een laatste vergadering met de medische adviescommissie van onze stage om de laatste puntjes op de spreekwoordelijke I te zetten. Zo gezegd zo gedaan.

Donderdag was dan de laatste dag dat we op stage zouden zijn. Hierna volgde de vakantie. Na een dag hard werken volgde dan ook wel een beetje de opluchting toen we voor het laatst de deur achter ons dichttrokken. We hebben onze collega’s bedankt voor de leuke tijd en zijn na een klein avondmaal bij Old Dutch vertrokken richting De Tijd en Cinco om het begin van onze vakantie te vieren. Het was bijna net zo erg uit de hand gelopen als de week ervoor, ware het niet dat we op tijd aan de noodrem trokken, na drie uurtjes slaap zouden we immers al weer op moeten.

Zij die ons inmiddels al een beetje kennen zouden verwachten dat vakantie bij ons zou bestaan uit uitslapen, maar niets is minder waar; half 6 ging het wekkertje. Snel aankleden op naar het Spaanse water, een boottrip naar Klein Curaçao stond voor de boeg. Vooraf werd ons verteld dat er gegarandeerd achterstevoren gegeten zou worden aan boord van de boot, maar na een wilde vaart van een kleine twee uurtjes bleek dat we alle vier, Margo en Stefan waren ook mee, toch over een goed stel zeebenen beschikten, al speelden de drank van de vorige avond, de weinige uurtjes slaap en het gebrek aan een ontbijt ons wel een beetje parten om echt van de tocht te genieten. Onderweg hadden we nog een vliegende vis aan ons voorbij zien schieten, de eerste van velen die nog zouden volgen die dag. Het is toch wel een opmerkelijk gezicht, zo’n vis die toch bijna 80 meter over het water scheert.
Eenmaal aangekomen op het prachtige strand van Klein Curaçao werd ons eindelijk het beloofde ontbijt voorgeschoteld, dat ging er wel in. Vervolgens een mooi plekje op het zand uitgezocht en snel de snorkels gepakt om de schildpadden te gaan spotten, want die zouden er zeker zitten. Uiteindelijk hebben we er zeven gracieus door het water zien zweven en had Rick ook nog eens de eer er eentje op z’n schild te krabben. Prachtige dieren die je geen moment gaan vervelen.
De rest van de dag bestond uit een wandeling over het kleine eiland (3 km2) langs de vervallen vuurtoren en de scheepswrakken, een BBQ-maaltijd en natuurlijk genieten van het prachtige weer.
Al snel stond helaas de terugtocht al op het programma, weer twee uur op de boot. Gelukkig was de zee nu niet zo wild, was het weer veel beter, hadden we een volle maag en waren we een geweldige ervaring rijker. We hebben vredig slapend over de reling gehangen.

Zaterdag zouden we dan per kajak “de blauwe kamer” gaan bezichtigen. Een grot waar je onder water naartoe moet en je een prachtig lichtschouwspel zou kunnen zien, leek ons wel leuk. Wij op naar Captain Goodlife, hij verhuurde kano’s in de buurt en vaarde zelf ook nog met een bootje er naartoe. Maarja, Captain Goodlife lag te slapen en had geen zin om ook maar iets uit te gaan voeren. Niet met de boot er heen en al helemaal geen kajaks verhuren. Hij had geen zin, dus het ging niet gebeuren ook. Ook dat is Curaçao.
Dan maar op naar Playa Kalki, daar verhuurden ze ook kajaks, konden we toch nog een beetje sportief doen die dag. Onderweg nog even snel van de rotsen gesprongen bij Playa Forti, dat schijn je ook gedaan te moeten hebben als je hier bent, dus wie zijn wij om dat niet te doen.
Eenmaal geharnast met een zwemvest konden we de zee op in onze tweezits-kajak. Veel viel er niet te beleven op het water, maar we zijn onderweg toch maar even het beruchte Portugese oorlogsschip tegen gekomen. Dat is een beest, het lijkt op een kwal maar het is het niet, dat met een soort ballonnetje op het water drijft en meterslange potentieel dodelijke tentakels achter zich aan sleept. Bizar en grappig tegelijk om te zien. Verder nog halverwege onze kajak op de rotsen gevaren om een paar foto’s te maken die verder niemand op het eiland heeft. Ons werd ook meteen pijnlijk duidelijk waarom niemand die heeft; de handen en voeten zaten vol met sneetjes van de vlijmscherpe rotsen en schelpen, maar het was het waard.
Eenmaal terug konden we ons opmaken voor nog eens afscheidsetentje, ditmaal van Margo en Stefan, bij Asia de Cuba. Wokken was het plan, maar helaas was de chef van dienst, Lonnie, ziek die dag. Jammer, maar we hebben toch à la carte ook heerlijk kunnen eten. Die avond hebben we na het afscheid nemen van Margo en Stefan onze zinnen toch maar even moeten verzetten naar wat stagewerk; we waren immers nog niet klaar. We hadden onze laatste stagedag dan wel al achter de rug, maar we hadden de eerste maanden toch echt te weinig gedaan om op tijd klaar te zijn.

Na tot diep in de nacht doorgewerkt te hebben konden we er ook weer erg vroeg uit, half 6 was het plan. Dat werd echter half 8, maar dat was ook nog wel vroeg genoeg om niet in de volle zon de Christoffelberg te hoeven beklimmen. Ja het beloofde weer een sportieve dag te worden. De Christoffelberg is ook zoiets waarvan gezegd wordt dat je het moet doen als je hier bent. Wij besloten het echter net iets anders aan te pakken en zijn op slippers en blote voeten de 377 meter omhoog geklommen. Al dat trainen van de laatste weken betaalde zich nu uit, in nog geen 45 minuten waren we boven. Het uitzicht bovenop is inderdaad fantastisch, je kan letterlijk over het hele eiland uitkijken, een aanrader. Nadat we bovenop een kleine fotoshoot hebben gehouden gingen we maar snel naar beneden, het begon warm te worden.
Na weer even een frisse duik genomen te hebben bij Playa Forti zijn we doorgereden naar Lagun, waar je mooi kan snorkelen. Naast enkele grote ubervissen en red-belly-mastervissen te hebben gezien konden we wederom een ninja-turtle in ons logboek bijschrijven. Deze moest wel heel veel pizza hebben gegeten, want het was toch ruim de grootste die we tegen gekomen waren in al die tijd.
Daarna op naar Hato, waar Teun na een ruime vier maanden eindelijk zijn vriendin Chloë weer in de armen kon sluiten. Vier maanden is niet niks en ze kreeg dan ook een zeer warm welkom op Curaçao. Na een rondleiding door Nieuwestraat 7 en een drankje bij Mundo Bizarro, meteen maar doorgereden naar het appartement waar Teun en Chloë de komende twee weken zullen verblijven; zij plakken er nog een extra vakantie van twee weken op Curaçao aan vast. Dit is hetzelfde appartement als waar Millie en Lyan in luxe hebben vertoefd, toch een tikkeltje aangenamer dan de Nieuwestraat. Die nacht ook nog tot in de kleine uurtjes doorgewerkt aan stage om het werk dan eindelijk helemaal af te maken, dan is het pas echt vakantie.

Dan de maandag, weer vroeg er uit om de eindbeoordeling van onze stagebegeleidster te ontvangen. Bij binnenkomst op het kantoor waar onze stagebegeleidster dagelijks werkt werd ons gevraagd of we de nieuwe marketingjongetjes waren die stage kwamen lopen, je zou maar zo op je eerste stagedag ontvangen worden. Maar dan onze beoordeling: niets dan lof viel ons ten deel. We hadden keihard gewerkt aan zo’n grote opdracht in zulke korte tijd en goede resultaten geboekt. Voor samenwerking kregen we zelfs een 10 en ook voor planning een 9 (wat een giller!). Uiteindelijk kwam de eindbeoordeling op een gemiddelde van 8.4 uit. Wij waren tevreden.
Dat werd gevierd met een bezoekje aan Cas Abou, één van de mooiere stranden hier op het eiland zodat we nu echt bijna alles hebben gezien wat Curaçao allemaal te bieden heeft, we waren hier namelijk nog niet geweest.

Voor dinsdag staat voorlopig een lunch met onze stagebegeleidster op het programma en verder is het voor Rick inpakken geblazen. Misschien gooien we er nog een BBQ tegenaan, maar dat moeten we nog zien.

Woensdag is dan de dag dat we na een kleine 4 maanden uit elkaar gaan, Rick neemt het vliegtuig naar Nederland en Teun blijft nog even met Chloë genieten van dushi Korsou. We hebben de gekste dingen meegemaakt, enorm veel plezier gemaakt, veel geleerd over diabetes en zijn weer heel veel onvergetelijke ervaringen en vrienden rijker. Hopi bon.

Eenmaal thuis kunnen we ons al snel weer een beetje in Curaçao wanen, aangezien er nog een groot reüniefeest in Rotterdam op het programma staat en we onderling met Nieuwestraat 7 vast nog wel een keer bij elkaar gaan komen om mooie herinneringen op te halen. We blijven dus nog een beetje in Antilliaanse sferen.

Dat was dan waarschijnlijk de laatste editie van ons lief dagboek over de belevenissen op Curaçao. Toch weer mooi 6,5 kantje vol weten te schrijven :P We hebben letterlijk elke dag beschreven, dus bij vragen over hoe het was hoeven we iedereen alleen maar door te verwijzen naar deze site. Scheelt ons weer een hele hoop, want het is te veel om op te noemen.

Wie weet dat Teun nog een verhaal schrijft over zijn avonturen de komende twee weken. Misschien, misschien ook niet.

Danki danki nog voor alle leuke reacties, we hebben ze met veel plezier gelezen!

Tot in Nederland.

Ayo ayo,

de zelfbenoemde keizers van Curaçao,

Teun en Rick