Willen jullie djoes?

Bon dia en ahoi piraatjes van de caribbean!

Zoals we vorige week plechtig beloofd hebben schrijven we vandaag maar weer eens een verhaaltje over onze belevenissen van de afgelopen week.
Voordat we daarmee beginnen eerst een welgemeend dankjewel voor alle bezorgdheden, aanmoedigingen, tips over inheemse diersoorten, ruimte voor meer foto’s en aanmerkingen op ons drankgebruik! Het is wel duidelijk dat jullie ons allemaal heel erg missen, dat streelt ons ego wel een beetje. Natuurlijk missen wij jullie ook ontzettend, maar dat houdt ons niet tegen om nog het één en ander uit te voeren op dit prachtige eiland nu we er toch zijn.

Na de beruchte safaridag van vorige week zijn we maar eens een dagje op het strand gaan liggen om bij te komen van al onze avonturen van de week ervoor. Jullie begrijpen wel dat al die inspanningen heel veel van ons jonge lichaam en geest vraagt en dat veel ontspannen absoluut noodzakelijk is om er niet aan onderdoor te gaan hier. Die wijze raad hebben we van de lokale bevolking hier gekregen en wie zijn wij dan om dat zomaar in de wind te slaan. Veel chillen was en is dus het devies, hoeveel moeite dat ook mag kosten.
Zondag is Mambo-dag en dus trokken we gewapend met een handdoek en wat zonnebrand richting het prachtige resort met de witte stranden en de blauwe zee om daar een strandstoel te gaan veroveren. Er was nog een mooi plekje voor ons. Of dat kwam doordat de mensen dat speciaal voor ons vrij hadden gehouden of omdat we elke zondag vroeg in de middag al vertrekken laten we even in het midden.
Na een verfrissende duik genomen te hebben schalde daar al de introtune van Studio Sport over het strand, tijd voor voetbal dus. De dag begon goed met een klinkende overwinning van Ajax. Hier in Curaçao stopte de teller bij 7-0, bij jullie ook?
De dag verder op het strand laat zich het best vertellen door de woorden ‘heet’, ‘erg heet’, ‘nog heter’, ‘grillen’ en ‘schroeien’. Blijkbaar was zelfs de zon was erg gesteld op de prestatie van de godenzonen uit Amsterdam, want hij liet zich van zijn opperbeste kant zien. Als je niet uit eigen beweging de zee in ging om af te koelen was dat niet erg; we dreven van al het zweten van onze strandstoelen zo het kraakheldere, lekker warme en strakblauwe water in. Binnenkort gaan we ook over tot de aanschaf van een snorkelsysteem, want de vissen, krabben en ander watergespuis deinzen er niet voor terug om je even vriendelijk met een bezoekje te vereren tijdens het pootjebaden.
Daarna was het natuurlijk weer tijd voor de zondagse rust tijdens een dubbel happy-hour bij Mambo en Wet & Wild. Dit keer hebben we het wat rustiger aan gedaan dan vorige week, leek ons wel verstandig voor een keertje. Na twee uurtjes zijn we dan ook afgetaaid om richting het centrum te vertrekken om wat te eten. We konden nog met twee buurvrouwen meerijden, ideaal natuurlijk. De vorige week hadden ze ons met klem verteld dat we absoluut nooit mee konden rijden, omdat dat niet mag van de oom waarvan ze hun auto hadden geleend, maar voor deze ene keer mocht het dan wel. Volgende week rijden we dus gewoon weer mee.
Zaten we eindelijk goed en wel op het terras om daar het dagmenu te bestellen (10 NAF’jes), gaat het regenen! Nu regent het de laatste tijd wel vaker eventjes, maar dit was slechte timing aangezien wij het enige tafeltje bemachtigd hadden wat niet onder een parasol stond. Wederom was de redding snel nabij: een vriendelijke dame nodigde ons uit om bij haar aan te schuiven en daar onze maaltijd te vervolgen. Een aanbod wat wij natuurlijk niet konden afslaan. Ze vertelde ons wat ze tijdens haar vakantie op Curaçao allemaal beleefd had en liet ons daarbij ook nog wat kiekjes zien van waar ze geweest was. Wij waren meteen overtuigd, wij moesten en zouden daarheen!
De maandag luidde het begin van de werkweek weer in, altijd een fijn moment. De dag begon met een fantastische, maar ongewilde rondrit over zowat het gehele eiland. Een collega van Sokudi had ons namelijk verteld dat ook de normale bus vanaf Punda – wij nemen altijd de kleine busjes vanaf Otrabanda, wat een kwartier lopen is – ook vlakbij ons stageadres stopt en daarbij ook nog eens goedkoper is. Dus wij stapten vrolijk en zonder ochtendhumeur onwetend de ongekoelde en overvolle bus in. Toen begon het gedonder. Voor ons gevoel reden we al meteen de verkeerde kant op en daarbij kwamen we ook nog eens veel te mooie huizen tegen, wat niet echt overeenkomt met de wijk waar onze stage zich bevindt. Ons gevoel dat het niet helemaal in de haak zat werd bevestigd toen we al een kleine 40 minuten met het zweet over onze rug in de bus zaten. Ondertussen moesten we wel strak naar buiten blijven kijken, want we moesten als we bij de Pizzahut waren op het stopknopje drukken om er bij de KFC uit te kunnen. Ja aan fastfood geen gebrek hier, wat zich ook laat zien aan de doelgroep van ons onderzoek, Antillianen met diabetes. Rond half 9, een half uur later dan we op stage dienen te arriveren, geschiedde dan het wonder: de huizen werden steeds aftandser en de Pizzahut was in zicht. De wijze raad om deze bus te nemen was goedbedoeld, maar dit gaan we dus niet meer doen in het vervolg.
De dagen op stage waren niet echt boeiend genoeg om inhoudelijk over te vertellen. Wel worden we goed in de watten gelegd met elke ochtend om 10 uur een pakje crackers voor ons ieder en wordt ons regelmatig een glaasje “juice” (spreek uit: djoes) aangeboden. Altijd lekker. Daarbij staat er in het opberghok een kan met ijskoud water voor ons klaar. Dat die kan niet even betrouwbaar is bleek wel nadat teun een glaasje in wilde schenken en de kan onder het handvat en deksel uit klapte, een waterballet op tafel was het gevolg. Nadat Rick Teun had uitgemaakt voor alles wat met lomp en onhandig te maken had, gebeurde hem nog twee keer hetzelfde. Dit keer over de vloer en zijn overhemd. De vrouw die op dat tijdstip aanwezig was keek raar op toen we de dweil kamen halen, maar we hebben het haarfijn uitgelegd. Ter compensatie mochten we een extra glaasje juice. Voor tijdens de lunch hebben we trouwens een fijn lokaal supermarktje gevonden waar we elke dag voor 7 NAF’jes ( 2,80 euri) een heel brood en twee pakken beleg halen. Dat hele brood gaat dan meestal geheel op, getoast en wel, op een paar sneetjes na voor ons 16:00-uur-bammetjes-momentje. Bij die supermarkt vind je trouwens de autoaccu’s tussen de wattenstaafjes en de potjes jam, om maar een sfeerimpressie te geven.
De rest van de week op stage is eigenlijk zo voorbij gegaan, met de toevoeging dat wij sinds donderdag beschikken over internet. Met de snelheid en betrouwbaarheid van het Europese vliegverkeer op moment van schrijven, dat dan weer wel, maar het is beter dan niets.
Ook met het drankgebruik hebben we het deze week stukken rustiger aan gedaan dan de vorige, om enkele lezers maar eens gerust te stellen. De eerste week was natuurlijk vakantie vieren, maar nu zijn we heel serieus begonnen om er echt een goede stageperiode van te maken. Heus waar. Sterker nog, we hebben donderdag een 3-maandenabbonnement bij de sportschool afgesloten om onze pens er eens af te trainen. Als zongebruinde spierbundels zullen we terugkomen.
Om alle calorieën die we er af getraind hadden wel een beetje in balans te houden was het donderdag wel weer tijd voor het eerste happy-hourtje van de week. Cafe De Tijd was het plaats delict. Overigens erg grappig om te zien hoe je elke keer dezelfde mensen tegenkomt op het strand, in de sportschool en in de kroeg. Ook allemaal stagiairs natuurlijk.
Dus wij met het hele huis op naar de kroeg, komen we daar Maximat tegen. Die naam hebben wij tweeën hem gegeven omdat het persoon in kwestie zo’n ongelooflijk matje in zijn nek heeft hangen. Hij had dit keer een zwemband om. Na onze vraag waarom hij dat geval om zijn middel had antwoordde hij droogjes met de woorden: “ik wil graag aandacht”. Heb je het ooit zo zout gegeten. Nadat hij het advies van Rick om een Fryslan-zwembroek aan te trekken als je aandacht wil naast zich neer had gelegd vervolgden we het gesprek. Vorige week hadden we hem al gevraagd of hij ons dik vond, waarop hij antwoordde van niet, waarna wij hem vroegen waarom hij nou nooit eens eerlijk kon zijn. Jullie hadden zijn gezicht eens moeten zien. Deze avond vroegen we hem of we op Brad Pitt leken. Een zelfde gelaatsuitdrukking was het gevolg. Tot zover Maximat, wordt vast en zeker volgende week vervolgd.
Onze vrouwelijke huisgenoten stonden er daarna op dat we mee gingen naar de Cinco, wat we met onze beleefde opvoeding natuurlijk niet konden weigeren. We moesten wel eerst even met ze mee lopen naar huis, want ze moesten zich daarvoor nog speciaal omkleden (?!?). Eenmaal thuis aangekomen kregen we al door dat niemand er echt zin in had, aangezien iedereen zich naar elkaar uitdrukte in de trend van “ik wil eigenlijk gewoon naar bed, maar ik doe het voor jou” Wij hadden al geopperd om dan maar gewoon helemaal niet te gaan, iets wat ons een simpele conclusie leek, maar de dames waren vastbesloten. Totdat we op de parkeerplaats van de bewuste discotheek stonden; toen hadden ze opeens wel het inzicht dat het plan om naar de Cinco te gaan wel een weekje in de koelkast kon staan. Wij krabden achter onze oren over deze gang van zaken, maar het zal wel aan de temperatuur liggen.

We gingen die donderdag wat eerder naar bed dan gepland, dus stonden wij vrijdag weer fris en fruitig op de stoep van onze stage. In de lunchtijd zijn we weer naar de groothandel gegaan om de vrijdagse voorraad Bacardi weer in te slaan. Vorige week was het kingsen iedereen zo goed bevallen dat we opdracht hadden gekregen om weer drank voor zo’n mooie avond te regelen. Daar draaien wij uiteraard onze hand niet voor om en het werd weer een fantastisch feest. Foto’s en filmpjes hiervan volgen nog, maar die moeten logischerwijs eerst even gecensureerd worden. Ook zijn we die avond weer in de Bermuda beland en heeft Nieuwestraat 7 haar danskunsten laten zien op het podium. Het schijnt nog lang onrustig te zijn geweest bij ons in huis, maar wij hebben er niets van meegekregen. Om 3 uur lagen we gestrekt op ons en waren we totaal ongevoelig voor ongewenste logees in ons huis en eierenbakkende huisgenoten. Ook hier krijgt de slaap blijkbaar vat op de leden van de Nacht-cie. Als we weer thuis zijn moeten we daar eens gezamenlijk aan gaan werken, want dat kan natuurlijk niet langer zo.

De zaterdag die er op volgde stond eigenlijk het kingcrab-varen op de planning, leek ons ook wel wat na ons struisvogelcrossenavontuur, maar een uitnodiging van twee huisgenoten om mee te gaan toeren over het eiland gooide roet in het eten. Uiteindelijk hadden we zeker geen spijt dat we op deze uitnodiging zijn ingegaan, want we hebben weer wat beleefd zeg. Asjemenou.
Als eerste gingen we naar de grotten van Hato, vlakbij het vliegveld. We waren een half uur te vroeg voor de begeleide rondtocht, dus zijn we eerst de wereldberoemde tuinen gaan bezichtigen. Daar vonden we naast ongekende cactussen onder andere de divi-divi boom met peulvruchten ter grootte van kokosnoten. Ook kwamen we geïmporteerde bijen tegen en zagen we eindelijk de rotsschilderingen van de indianen die oorspronkelijk het eiland bewoonden. Welk één spektakel! De rotsschilderingen in Frankrijk zijn er niets bij.
Toen begon eindelijk de rondleiding. We waren uiteindelijk met zes mensen, twee Amerikanen en ons vier, dus het was allemaal goed te volgen wat de beste man vertelde. De grotten zijn toentertijd ontdekt door slaven die waren ontsnapt van de nabijgelegen plantage. Ze konden daar een tijd doorbrengen door het water wat door de kalkstenen grot druipt, maar moesten voor eten weer terug naar de plantage om het daar te roven. Spannende tijden dus. Overigens barst het in de grot van de stalactieten en stalagmieten wat echt heel bijzondere gezichten oplevert. Een aanradertje. Dat levert soms ook heel bijzondere vormen op waarin van alles te ontdekken is. Zo liet onze gids ons een lachende ezel zien, een paard, natuurlijke gordijnen, een piratenhoofd en het beeldje van Maria met het kind. Met een klein beetje fantasie, wat we allebei wel hebben, leek het erg nog echt op ook.
Op een gegeven moment zei de gids dat we allemaal dicht bij elkaar moesten staan, want hij ging het licht uitdoen (her en der staan lampen en ventilatoren opgesteld). Aardedonker, er drong absoluut geen enkel licht door. De gids vertelde dat je ogen hier niet aan het donker zouden wennen, omdat er simpelweg geen licht is. Iets wat je in Nederland maar weinig kan meemaken.
Die duisternis levert wel een paar heel bijzondere bewoners van de grotten op. Naast de langneuzige fruitvleermuis is er namelijk een ander zeldzaam dier te zien. Niet alleen te zien zelfs, want de grotbeheerders hebben hier namelijk een spectaculaire attractie van gemaakt. In de grot schuilt een kleine kudde Salina-sonarbuffels, als we de naam goed hebben onthouden. Een kleine buffelsoort die zijn weg bepaald door middel van een uitstekend ontwikkelde reuk en daarbij ook nog eens gebruikt maakt van sonarlocatie, vergelijkbaar met vleermuizen. De lokale bevolking van Hato hadden vroeger de sport om deze buffels, overigens wat kleiner dan de Afrikaanse buffels, met een lasso te gaan vangen. Omdat we met zo’n kleine groep waren nodigde de gids ons uit om dit ook een keertje mee te maken. Niets is ons te gek en dus zeiden wij volmondig ja! We gingen door een speciaal hek en kwamen zo in de dieper gelegen gedeeltes aan de achterkant van de grotten. We moesten een speciaal harnas aan en kregen een lasso in ons handen gedrukt. Na wat instructies over hoe we een lasso moesten werpen gingen we verder. De gids spotte al snel een sonarbuffel en wierp in één vloeiende beweging het touw om de nek van het beest. Na een kleine, maar diervriendelijke worsteling was de buit binnen en konden we het beest met al zijn pracht en praal aanschouwen. Het heeft korte touwachtige haren, de vacht is vaag maar een beetje gekleurd op de manier zoals een pauw van de kinderboerderij. Een spitse snuit en kleine hoorns, vandaar dat harnas. Toen was het onze beurt. Na een tijdje rondgerend te hebben in de grot zagen we er weer een. Teun is blijkbaar de grootste cowboy (of boer) onder ons, want na enkele mislukte pogingen van de rest wist hij er een te verschalken. Hij had een mannetje te pakken vertelde de gids, want dit exemplaar had een soort van kurkentrekker op het einde van de hoorns. Blijkbaar is ook in het dierenrijk een kurkentrekker dé manier om indruk te maken op het vrouwelijke geslacht. Daarna lukte het ook Rick om een buffeltje aan de haak te slaan, maar dit keer was het zo’n groot beest dat hij bijna door de grot gesleurd werd. Uiteindelijk is het hem toch gelukt om zonder kleerscheuren het buffeltje binnen te halen en vervolgens weer vrij te laten. Ook de rest heeft nog wat buffels gevangen en we hebben nog een erg lachwekkende tijd in de grot doorgebracht.
Eenmaal buiten kregen we nog een head-bangshow van twee grote leguanen en nadat we dat weer op de gevoelige plaat hadden vastgelegde trokken we per auto verder. Op naar de kust. Daar was een plek waar de zee aan de noordkant van het eiland heel hard op de kust beukte was ons verteld. Nou ze hadden niets teveel gezegd, wat een spectaculair schouwspel om te zien. De zee had een soort van gang in de rotsen geërodeerd, waar het met ontzettend veel kracht de golven insmeet, wat tot gevolg had dat het meters hoog de lucht in spoot. Het water knalde je echt om de oren, heel mooi om te zien.

Daarna gingen we verder naar St. Martha’s baai, de plek waarvan de vrouw op het terras zulke mooie foto’s had laten zien. Mooi was het zeker, wat een uitzicht op een prachtig groen bergendal, strakblauw water en leuke kleine houten bootjes. Heel leuk om te zien en we gaan hier zeker nog eens een keer naar terug.

Vervolgens op naar de Grote Knip, het mooiste strand van Curaçao. Nou hier was ook geen woord over gelogen. Nog blauwer water dan we al gewend waren en mooie rotsen waar je van af kon springen. Toch wel ff hoog als je boven staat, maar erg leuk om te doen. Jammer is alleen dat je omhoog moet klimmen langs de cactussen, wat gegarandeerd een paar stekels in je voeten oplevert. Gevloek en pijnkreten zijn dan ook regelmatig te horen vanaf de berg.

Dat was onze afgelopen week. Zoals jullie merken hebben we wat minder vaak alcohol gedronken, om maar eens te benadrukken dat we toch echt geen drankorgels zijn, en zijn we ietsje serieuzer aan onze stage gaan werken. Dat laatste mag nog wel wat verbeteren, maar dat gaat komende week gebeuren. Binnenkort houden we jullie weer op de hoogte van onze belevenissen.

De foto’s volgen zo snel mogelijk, Teun moet die nog van zijn toestel afhalen en op internet dumpen. We hebben er in ieder geval een stuk meer dan vorige week. Houd onze site dus in de gaten de komende dagen.


Dan nog even wat antwoorden op vragen van jullie in de reacties, houden we die mensen ook weer tevreden ;)

We vermaken ons uiteraard prima en zijn de HAS heel erg dankbaar. Zelf hadden we liever in België stage willen lopen, ergens bij het idyllische Charleroi als het kon, maar op aanraden van onze stagebegeleiders zijn we maar hier gaan zitten.
Scheurbuik doen we hier niet aan, de overheerlijke smoothies die je hier voor een prikkie kan krijgen zorgen ervoor dat we geen vitamientjes tekort komen. Daarentegen lopen hier wel veel mensen met een houten poot (werkgroep entertainment let op!) een ooglapje en een papegaai op hun schouder. Zelfs onze collega bij Sokudi (die van de djoes) gooit er regelmatig een welgemeend “Aarrrrrr maties” uit.
De Dushi-duif is hier inmiddels gespot, sterker nog, je kan hier een zakje graan kopen om ze te voeren bij de pontjesbrug. Erg goede tip. De Koekwaus schijnt wat zeldzamer te zijn, maar we twijfelen er niet aan dat we die nog tegen gaan komen.
Ook de poema’s zijn hier niet echt aan de orde van de dag, maar de Salina-sonarbuffel heeft een hoop goedgemaakt.
Na de …. hadden we inderdaad beide het gevoel dat we nooit meer zouden drinken, maar blijkbaar is dat toch weer een beetje weggeëbd. Misschien tijd voor een herhalingscursusje, maar ik weet niet of we daar bij thuiskomst nog zo over denken. We zijn wel erg benieuwd wat de komende editie van de …. gaat opleveren!
De aandenkens die we hebben meegekregen vanuit thuis hebben uiteraard een prachtig plekje boven ons bed gekregen.

Om het nog één keer duidelijk te maken, we hebben het heel zwaar, zijn erg druk met stage en Curaçao is inderdaad echt géén feesteiland…..

Dat was het dan weer voor deze editie van ons lief dagboek!

Houdoe en je kunt de groeten uit Curaçao krijgen, … !

De buffeljagers!

Teun en Rick