Tijd voor de billenshake

Bon bini beste vriendjes, vriendinnetjes, familie, kennissen, buren, soulmates, geestesverwanten, partners in liefde en partners in crime,

Het kostte veel moeite, maar hier is eindelijk het eerste berichtje op onze waarbenjij.nu site. Speciaal opgezet om jullie zo jaloers mogelijk te maken en daarbij ook nog te laten weten wat wij aan de andere kant van de wereld uitspoken. Het kostte veel moeite? Ja, want eigenlijk hebben wij het veel te druk met slapen, luieren, nietsdoen, op het strand liggen, BaCo drinken, polar drinken, amstel-bright drinken, zwemmen, safari, struisvogelrijden, rattenjagen en van happy-hour naar happy-hour gaan…. en we lopen tussendoor ook nog stage natuurlijk.

Maargoed, de belevenissen van de eerste week hier op Curaçao. Laten we het verhaal beginnen met de temperatuur, want dat is ook het eerste waar wij mee begonnen vorige week. Het is hier warm, heel erg lekker warm. Het kwik stijgt hier ongeveer naar de 32° overdag en zo rond de 25° ’s nachts en dat zowat elke dag weer. Op zich niet vervelend toch?

We werden van het vliegveld opgehaald door Tiger, een erg vriendelijk taxichauffeur, die ons naar ons thuis voor de komende 3,5 maand bracht. Nieuwestraat 7, te Willemstad. Daar eenmaal aangekomen meteen maar even onze kamer verbouwd. We hebben allebei nu een bed midden in de kamer, altijd al willen hebben. Dat kan ook makkelijk, want verder staan er alleen een tafel en twee kasten in onze best wel grote kamer. Ook de Nederlandse vlag meteen pontificaal in beeld gehangen, uiteraard. We wonen hier trouwens met 15 mensen in huis, ook allemaal stagiaires. Verder hebben we nogal wat huisdieren: hagedissen, ratten en vreemde vogels die in wisselende samenstelling af en toe eens komen buurten. Een gezellige dierentuin hier in huis.

De eerste dag namen onze huisgenoten ons meteen maar even mee uit eten om onder het genot van een Willem-Alexander (schnitzel) wat nader kennis met elkaar te maken. Het was trouwens zelfs in dit restaurant happy-hour, je wordt er zowat mee doodgegooid. We kunnen jullie inmiddels vertellen dat we erg gezellige huisgenoten hebben die niet te beroerd zijn ons in onze eerste dagen hier een beetje mee op sleeptouw te nemen en waar we al heel wat gezellige avonden mee door hebben gebracht. Zo namen ze ons de eerste avond meteen maar even mee uit naar de discotheek voor die avond, de Bermuda. Onze eerste polartjes op Curaçao vielen erg in de smaak na een lange dag vliegen. Het was meteen ook een erg gezellige avond vol Caribische muziek met feestknallers als ‘tijd voor die billenshake’ en uiteraard kwam ook K-liber met ‘viben’ weer voorbij. Tot nu toe hebben we ‘mag ik je billen insmeren’ nog niet voorbij horen komen, maar we gaan er persoonlijk voor zorgen dat deze potentiële nummer-1-hit door de speakers zal schallen. Dat vrijdagavond hier de meest gezellige avond van de week is, is ons wel duidelijk geworden. Het was supergezellig en we zaten meteen in het goede ritme voor de komende tijd. Tot zover dag 1.

Voor de GU’ers onder ons: Voorzitter en Vice-Voorzitter nacht-cie hebben hun naam meteen weer waargemaakt; we gingen als laatste naar huis en hebben zo in één dag 30 uur op weten te blijven. Doe dat maar eens na.

Dag 2, je wordt wakker in Curaçao en je vraagt je af wat je gaat doen vandaag en dan opeens weet je het: strand! Leek ons wel een goed idee, dus handdoekje mee en op naar de bus naar Zanzibar. Een heerlijk dagje werd het met een prachtig strand, kraakhelder blauw warm water, exotische vissen en uiteraard happy-hour. Daar lagen we dan tot aan het eind van de dag. Ondergaande zon op een prachtig strand met een BaCo én een Amstel-bright in onze handen. In één woord het paradijs!
Daarmee was de dag nog niet afgelopen, want we moesten nog naar huis. We zouden wel even de bus pakken. Ondertussen was ons al verteld dat de bus af en toe wat later kan komen dan de normale tijden, relaxt enzo waren de argumenten hiervoor. Nou kunnen wij ons heel goed vinden in deze mentaliteit, maar deze keer maakten ze het echt te bont. 19:00 uur zou de bus komen, dus wij stonden er braaf om 18:45. Het werd 19:00 geen bus, 19:10 nog geen bus, 19:20 nog steeds geen bus en om 19:30 ook nog niet. Hij kwam potverdeurie niet eens opdagen. We besloten nog drie auto’s te wachten en als de bus daar niet bij zou zitten om dan maar te gaan lopen. En lopen werd het uiteindelijk, nou dat hebben we geweten. Van te voren hadden we wel een idee dat het ver was, maar zó ver hadden we ons niet gerealiseerd. Wat een pokkeneind. Onderweg kwamen we een rotonde tegen waar we twijfelden welke afslag we moesten nemen. Toen we na een half uur op een straatbarbeque bij een doodlopende weg aankwamen wisten we dat we dat we verkeerd zaten. Terug dus maar weer. Lopen langs de onverlichte weg is trouwens niet echt een pretje; ze rijden als gekken, toeteren naar alles wat los en vast zit en halen zowel links als rechts in zonder te kijken of dat allemaal wel verantwoord is en daarbij ligt de berm vol stenen en glas. Goed voor de slippers zo’n tochtje. Onderweg werd ons eerst nog de stuipen op het lijf gejaagd door een hond die ons wilde aanvallen en als klap op de spreekwoordelijke vuurpijl knalde er een auto bijna op de muur op het punt waar wij één minuut daarvoor net waren overgestoken om aan de andere kant van de weg te gaan lopen. Hij kreeg tijdens het inhalen een klapband, deed een mooie pirouette en wist ‘m net voor de muur tot stilstand te brengen. Achteraf gezien had Michael Schumacher het niet beter kunnen doen, maar het scheelde maar een haartje of we hadden onze vrienden van de ambulance mogen bellen. Je maakt nog eens wat mee op zo’n tochtje naar huis. We waren inmiddels al twee kleine uurtjes onderweg en veel uitzicht op een spoedig arriveren was er nog niet. Net op het moment dat we ons realiseerden dat dit wel eens een lang dagje kon gaan worden waren daar de reddende engeltjes. Twee vrouwen die hadden ons gezien toen ze zich op stonden te maken en vonden ons wel zielig toen we een half uur later nog aan het lopen waren. Ze boden ons een lift aan, geweldig. Ze moesten wel lachen toen we vertelden waar we heen moesten, we zouden niet voor 12 uur thuis geweest zijn. Na een ritje van een kwartiertje waren we net op tijd thuis om nog even naar de MacDonalds te kunnen. Tot zover het avontuur van onze tweede dag op Curaçao.

Volgende dag uiteraard weer naar het strand, dit keer naar Mambo-beach. Zelfde verhaal als de dag er voor: supermooi strand, lekker helder warm water en dit keer zelfs twee happy-hours. Met wat van onze nieuwe vrienden hier hadden we elk 50 NAF’jes ingelegd, wat resulteerde in een stapel bier met een hoofdletter B. Na twee uurtjes rustig aan te hebben gedaan hebben we op het eind van het laatste happy-hour al het geld bij elkaar gelegd om nog zes traytjes Polar bij elkaar te sprokkelen. Jullie zullen wel begrijpen dat het een fan-tas-tische avond is geworden.

Na de maandag maar een beetje niets gedaan te hebben zijn we dinsdag wat dingetjes gaan regelen voor onze stage en onze huisvesting. Vervolgens op naar de supermarkt. Blijken ze aan het verbouwen te zijn. Ze zouden over een kleine anderhalf uur open gaan. Wachten is ook zo saai en toevallig zat er aan de overkant van de weg een klein lokaal kroegje. We hoeven jullie niet te vertellen wat onze volgende activiteit was.

Woensdag voor het eerst naar onze stage toe, de diabetesstichting. Er werken welgeteld twee parttimers op ons kantoortje en de vrijdag hebben we het rijk zelfs voor ons alleen. Ons eigen kantoor is ongeveer 4 vierkante meter groot, gelegen tussen de toilet en het opberghok en bevat naast vier stoelen en een tafel ook een plantje en gelukkig een airco. De motivatie lag de eerste dagen nog niet erg hoog; we hebben ons vooral geweid aan het verbeteren van de highscores van pinball, freecell, spider solitaire en snake. Overigens met erg veel succes. Maar we gaan hier denken we een mooie stage tegemoet. De medewerkers zijn erg gastvrij en aardig en hebben inmiddels al zo’n goed beeld van ons verantwoordelijkheidsgevoel en goed karakter dat ze ons ook meteen maar even de sleutels hebben gegeven. Terecht natuurlijk.

Donderdagavond toch maar weer even een happy-hourtje meegepakt voor de verandering. Het liep wat uit de hand en het resulteerde dat het hele huis de volgende morgen toch met redelijke katersymptomen naar stage kon vertrekken. Maar gezellig was het wel!

Voordat we uitgingen die avond hadden we trouwens nog oorlogje gespeeld met een ongenode gast. Een rat vond het blijkbaar nodig om aan Rick zijn kussen te knabbelen, maar dat is hem duur komen te staan. Gewapend met een bus deo, een koekenpan en een elektrische vliegenmepper zijn we hem te lijf gegaan. De rat was net iets te snel en kon zodoende aan onze aanvallen ontkomen, maar is met de lange staart tussen de benen en volkomen in shock naar buiten gedirigeerd. We hadden ook nog rattenklemmen met worteltjes uitgezet, maar dat heeft helaas geen voer voor de BBQ opgeleverd. De huisgenoten hebben er nog over geklaagd bij de huisbaas en inmiddels is er wat ratten betreft al een hoop verbeterd. Eigenlijk wel jammer, want we hadden er graag een paar geschoten met onze harpoen.

Vrijdag zijn we tijdens onze middagpauze (tussen het hazenslaapje en het schoonheidsslaapje in) naar de groothandel geweest om een stevige voorraad Bacardi in te slaan voor de avond die zou volgen. Met drie flessen van 2 liter in onze tas gingen we naar huis en dat voor de schappelijke prijs van 150 gulden (1 gulden is 40 eurocent), geen geld natuurlijk. Waarom zoveel? ’s Avonds stond het ‘kingsen’ met het hele huis op het programma, dolle boel! Het werd de gezelligste avond tot nu toe hier met veel dronken mensen en heel veel zingen uiteindelijk. Een gitaar erbij en het feest was compleet. Daarna ook nog uit geweest naar de Bermuda, maar iedereen was eigenlijk al te ver heen om nog iets te kunnen doen wat op dansen of feesten moest lijken. Teun vond het daarbij ook nog een goed idee om de vrouwentoilet eens van binnen te gaan bekijken, iets waar de toiletjuffrouw minder blij mee was, om het maar zacht uit te drukken. Onderweg naar huis nog even een broodje frikadel gescoord, jawel zelfs dat hebben ze hier, en maar snel het welverdiende bed ingedoken. We moesten immers fris zijn voor de volgende dag. Het was weer supermooi!

Voor het echte curaçao vrijdagavond gevoel is dit trouwens een aanrader: Los Presidentes ft. Tony Castro – Vrijdagavond! Vast wel te vinden ergens op YouTube.

Zaterdag zijn we, nadat we onze roes hadden uitgeslapen vertrokken voor een mooie safari-tocht. Onder begeleiding van een gids zijn we per struisvogel de wilde natuur in getrokken. Onderweg hebben we een keur aan natuurschoon gezien, naast prachtige cactussen ook de Caribische tjiftjaf, de Mexicaanse taco-uil, pelikanen, de wijdbekse piranhaslang, heel veel krabben, leguanen, een soort beer dat heel veel op een buitenaardse koala leek en zelfs een kudde olifanten. We hebben onze ogen uitgekeken en gaan dit zeker vaker doen. Ook het vervoer per struisvogel is, ondanks dat het wat hobbelig is, erg goed te doen. Zeker voor herhaling vatbaar.

We hebben naast alles wat hierboven beschreven staat nog een hele hoop meer meegemaakt, maar zo veel kunnen we echt niet in één verhaal stoppen. Dat ligt echt niet aan het feit dat we te lui zijn om het op te schrijven, echt niet…
Dat was het dan voor week 1, we brengen jullie binnenkort weer op de hoogte van alle perikelen hier op het prachtige Curaçao.

Veel plezier nog allemaal de komende tijd daar in Nederland!

Groetjes, knuffels, kusjes, handdrukken, zwaai zwaai, houdoe,

De struisvogelrijders.

Rick en Teun.